LOGBOEK


REACTIE OP

tot en met maandag 2 oktober. Tegen de middag komen de buren nog een keer langs met de auto en mogen de hondenbeesten zich helemaal uitleven op het 'plage Napoleon'. Net als we, na een wandeling naar de Rhônemonding, aan een strandpicknick willen beginnen, staat de telefoon opeens roodgloeiend: hoewel ze al láng over onze gegevens beschikken, krijgt het overslagbedrijf ons nu op het laatste nippertje niet aangemeld bij de Capitainerie, omdat we daar nog niet in de database staan. En dus mogen we de haven niet in. Want Fos is een ZEEhaven. 'Nou en?' zou je zeggen, maar in Frankrijk betekent alles wat ZEE heet een enorme bureaucratie voor binnenschepen. Na een uur bellen en een strand vol telefoonnummers mogen we zondag dan toch door de sluis. Zaterdag moet er nog even hard gewerkt worden: de ballast is er natuurlijk meteen op de Saône al uitgepompt, maar de schotten moeten ook nog gedemonteerd worden. Hoewel het nog prima herbruikbaar is, hebben we niet zoveel zin om met z'n tweetjes al dat hout in het ruim of (afhankelijk van de volgende lading) in het vooronder op te stapelen om het mee terug naar Nederland te nemen, dus heeft onze projectmanager het maar via een plaatselijke Facebookgroep verkocht. De koper blijkt een mosselvisser, die er een paardenstal van wil maken… Gelukkig weet hij van aanpakken, want het is nog een heel gesjouw om alles uit het ruim op de kade en dan in een busje te krijgen. Nadien komt hij ook nog een zak verser-dan-verse mosselen brengen! Zondagochtend een verkenningsfietstochtje langs het kanaal en dan gaan we aan het laatste stukje van de reis beginnen: door sluis Port-saint-Louis en het canal Saint-Louis naar het 'Bassin de Gloria' (ofwel Darse III). Officieel is dat een stukje over ZEE, maar omdat we korter als 70 meter zijn mogen we dat gelukkig zonder loods (en blijkbaar ook zonder toestemming van de prefect…). Maar natuurlijk wel onder strikte begeleiding van de capitainerie, waar we iedere beweging moeten melden. Gelukkig is er geen zuchtje wind, en is de zee spiegelglad, want volgens de locals kan het hier, ondanks de strekdam, flink spoken. Op onze loskade beweegt ook helemaal niets, dus Tara kan gewoon de wal op. Maandagochtend is het stipt om 5 uur echter een drukte van belang: er stappen maar liefst twaalf dockers aan boord! Hoewel ze hier veel grotere schepen (en ladingen…) gewend zijn, gaat het lossen even netjes en vlot als het laden. Binnen het uur is onze lading op 15 assen onderweg naar het binnenland. Als het licht is gaan we, weer onder strenge radiobegeleiding, terug naar ons plekje voor de Tour Saint Louis. En dan eerst maar eens een dagje bijkomen, voor we aan het droog maken en opvouwen van de ballastzakken gaan beginnen.


INVOER

Email* :
Naam* :
Tekst* :
Controle sleutel :
   
 
print-versie