Tara

Taratataaa... trots presenteren wij Tara, onze nieuwe scheepshond!
 

Hieronder kunt u haar belevenissen van week tot week volgen.
 

Week 1 tot en met 6

Tara is op 24 april 2015 geboren. Ze heeft een zusje en vijf broertjes. Toen ze 2,5 week was hebben we haar 'uitgezocht'. Net als haar voorgangster Kia, is Tara een Heidewachtel of Kleine Münsterlander. Kia was een zogenaamde 'schimmel'. Tara zal waarschijnlijk wit met bruine platen en vlekjes blijven, zoals haar moeder. Bij Heidewachtels kun je dat zien aan de voetzooltjes: pups met donkere zooltjes worden donker (schimmel), en pups met roze voetzooltjes blijven overwegend wit. Tara's vader is een donkere schimmel.
 

Tara heeft geen speciale betekenis voor ons, we vinden het gewoon een mooie naam. Behalve de plantage uit 'Gejaagd door de wind', is Tara ook een heuvel in Ierland. In de Keltische mythologie was Tara de woonplaats van de goden en de ingang naar de onderwereld, in de vroege Middeleeuwen was het de legendarische hoofdstad van de Hoge Koningen van Ierland. De Tara is ook een 150 km lange rivier die door Montenegro, Bosnië en Herzegovina stroomt, en de Tara-kloof is de op één na diepste canyon ter wereld. Bij Taranto in Zuid-Italië ligt ook nog een riviertje dat Tara heet, en wereldwijd zijn er diverse plaatsen met deze naam, bijvoorbeeld in Australië, Rusland, Japan en Canada. In het Boeddhisme is een Tara 'een vrouwelijke vrede-manifestatie van verlichtende wijsheid'. Heel multi-cultureel dus! Nu alleen maar hopen, dat er binnenkort geen automerk naar genoemd wordt...
 

Als ze een maand oud is, begint Tara samen met haar broertjes en zus de (buiten)wereld te ontdekken... wel heel vermoeiend nog! Haar voorkeur voor touwtjes lijkt erop te wijzen dat ze aanleg heeft voor scheepshond. Ach ja, als het maar geen voetballer wordt ;-)
 

Met vijf weken zoekt ze het hogerop... misschien toch maar fotomodel !
 

Toen ze zes weken was, zijn we weer een keer gaan kijken. Tara is inmiddels gechipt en geënt. Ze is nu het kleinste hondje van het nest, maar wel degene met het volste batterijtje... Ze laat zich dan ook niet door haar broers op haar kop zitten, en vindt het leuk haar (oudere) zus met bokkensprongen uit te dagen. Ballen en schoenveters zijn nog steeds favoriet speelgoed.
 

Week 7

In afwachting van de komst van onze nieuwe scheepshond, maken we vast een 'hondenkooi' in de stuurhut, met een hoge rand aan de kant van het trapgat. Intussen zorgt haar familie voor nestgeur op het 'vloer'-kleedje.
 

Op 15 juni hebben we Tara opgehaald. Ze is de eerste die het veilige nest verlaat, de rest blijft nog een paar dagen, tot ze precies 8 weken zijn. Enerzijds hadden we haar graag zo lang mogelijk bij haar moeder gelaten zodat ze daar nog allerlei dingen kon leren, anderzijds denken we dat het ook goed is dat ze een paar dagen rustig aan boord kan wennen voor we weer moeten gaan varen. Voorzien van eten, instructies, nestlapje, papieren én pup, stappen we na de koffie weer in de auto. Als we nog maar net onderweg zijn, wordt er al luidkeels geprotesteerd: 'Help, ik ben alleen', tot we haar op haar kleedje leggen. Na een tweede stop vindt ze eindelijk haar draai, en slaapt de rest van de rit aan één stuk door.
 

Aan boord wordt de hele roef verkend, met neus, ogen en tandjes. Dan is het uitlaten, slapen, uitlaten, spelen, uitlaten, slapen, uitlaten, eten, plasje opruimen, slapen, uitlaten,...
 

En zo zien de volgende dagen er ook ongeveer uit: aan veel meer komen we niet toe. We waren vergeten hoe druk je het met zo'n pup hebt! (Dus schrijven we het nu maar eens uitgebreid op ;-) Af en toe heb je het gevoel dat je, voor het behoud van hond, hebben & houden (en schoenen), acht armen en rondom ogen in je hoofd zou moeten hebben. Daarnaast ben je constant aan het afwegen 'hoe kan ik hier het beste op reageren', moet je er bliksemsnel bij zijn om goed gedrag op het juiste moment te belonen, en dus niet vergeten altijd wat lekkers in je zak te hebben...
 

De 'stopknop' blijkt: op de grond gaan zitten. Dan klautert ze op schoot en valt als een blok in slaap. Tja, en dan maar een (honden)boekje lezen, zodat je het meteen merkt als ze wakker wordt, want dan móet er wat gebeuren...
 

Dat we hier (in Roermond) een groot grasveld voor de deur hebben, waar ze 'veilig' los kan lopen, was ook een van de redenen om haar wat vroeger op te halen. En hoewel ze meteen al veel verder van ons weg gaat als Kia als pup deed, houdt ze ons wel in de gaten. De tweede dag komt ze zelfs al netjes naar ons toe gehuppeld als we haar roepen! Een dag later heeft ze het commando 'zit' ook al onder de knie.
 

In het park maakt ze tevens kennis met allerlei andere honden en mensen. Veel contact met andere (niet-geënte) honden kan in deze fase een gezondheidsrisico zijn, maar ja, eenmaal onderweg is 'socialiseren' voor ons een stuk lastiger. Het gaat nu in ieder geval prima. Haar uitdagingspogingen drijven sommige oudere soortgenoten wel tot wanhoop, maar anderen (en hun baasjes ;-) zijn helemaal weg van dat brutale opdondertje. Een brandweeroefening met grote kraan of een waterpompende tractor maken geen enkele indruk, en stratenmakers zijn ook bijzonder interessant.
 

Nadeel van al die interessante mensen, dieren en dingen, waaronder ook mieren, vogels, blaadjes, takjes, papiertjes, peukjes enzovoort vallen, is wel dat ze buiten vaak vergeet om een plasje te doen, waardoor de vloer binnen inmiddels wel schoner is dan hij in járen is geweest...
 

Verder laten we haar geleidelijk kennis maken met het geluid van de generator, de motor, de kopschroef, het stuurwerk, de koffiemolen, de stofzuiger, het rookalarm,... Dat gaat allemaal prima, en ook een klap met een hamer tegen de scheepshuid of een steeksleutel die 'per ongeluk' op de luiken valt jagen haar, als ze half slapend op schoot ligt, geen schrik aan. 's Middags rijden we, nu we nog een auto tot onze beschikking hebben, even naar de dierenwinkel of de bouwmarkt. Maar dan is ze meestal al snel zo moe, dat ze op je arm in slaap valt.
 

Je hebt van die dagen... Op de stuurhutvloer staat een mandje met een stuk elastiek eraan, waar natuurlijk aan getrokken moet worden. Met als gevolg dat als dat mandje omvalt, het hondje gelanceerd wordt... en achteruit van het trapje af kukelt. Vervolgens trekt ze - o jee - met haar poot, maar dat is gelukkig weer snel over. Als we daarna bij kennissen langs gaan wordt ze, als we haar voor de deur even op de grond zetten in de hoop dat ze buiten nog een plasje wil doen, opeens 'gepakt' door twee grote honden. Een hoop gejank, maar ze lijkt gelukkig weer geen schade te hebben, lichamelijk noch geestelijk: binnen is ze nog eventjes wat timide, maar probeert dan al weer snel de brokken en speeltjes van de hond des huizes in te pikken.
 

Weer bij het schip rent ze tot onze stomme verbazing opeens zo via de loopplank aan boord en naar het achterdek, terwijl we haar al die tijd aan en van boord gedragen hebben (en Kia haar hele leven niet over dat smalle plankje heeft gedurfd...) Voor we goed en wel van de schrik bekomen zijn, probeert ze of het ook lukt om aan boord te komen door met haar voorpootjes tegen de scheepshuid te gaan staan... en valt prompt tussen wal en schip. Omdat daar maar weinig ruimte tussen zit, en de kade vrij hoog is, moet eerst het touw wat losser gemaakt worden en dan valt het nog niet mee om haar bij haar nekvel te pakken, maar ze houdt zichzelf mooi zwemmend boven water. Mevrouw lijkt er wederom weinig van geleden (of geleerd...) te hebben, maar wij hebben er weer een paar grijze haren bij! (En gaan nu toch echt zo'n borstriempje kopen als we ook voor Kia hadden, met een handvat waardoor je ze ook nog met de pikhaak kunt pakken...)
 

Week 8

Tara on tour... Eerst op 'snuffelbezoek' bij de dierenarts, zodat ze daar vast eens geweest is zonder dat er meteen geprikt moet worden. Omdat ze zoveel drinkt, meer dan 100 ml per kilo lichaamsgewicht, laten we ook maar een plasje onderzoeken, maar het blijkt in ieder geval geen blaasontsteking of urine-concentratieprobleem te zijn. En dan gaan we haar aan ooms en tantes, broer en zussen, ouders, neven en nichtjes (leuk, die lange haren!) laten zien, en kennis laten maken met de familiehonden, -huizen en -tuinen.
 

Tuinen blijken helemaal geweldig: kattensporen, kippenstront, smakelijke (?) slakken, vliegjes, motjes, bijtjes, bloemetjes, mestkorrels, gaas, aardbeien, kikkers, cavia's... pfffft. Ook brengen we nog een bezoekje aan een winkelcentrum en aan een open-boerderijendag, waar ze zich prima door alle kinderen laat aaien.
 

Al met al is het een slopend weekend, voor Tara, maar ook voor ons. Een weekje 'op scherp' slapen en een paar keer per nacht uit bed moeten, begint inmiddels ook z'n sporen na te laten...
 

Dan komt de volgende uitdaging: varen. Tara's eerste trip gaat van Roermond naar Stein. Aan het geluid van de motor en andere apparatuur is ze al gewend, zowel in de roef als in de stuurhut. Dat er opeens een sluismuur voor het raam opdoemt is maar heel even de moeite van het kop-optillen waard. Alleen de (aan honden gewende) buurkat is, van zo dichtbij, toch wel een beetje spannend...
 

Haar tweede serie puppy-entingen zou ze eigenlijk pas over een paar dagen moeten krijgen, maar onderweg zal het niet meer meevallen om bij een dierenarts te komen. Hier ook niet, nu ze nog niet in de fietsmand mee kan, maar gelukkig wil een toekomstige collega wel even naar de dierenkliniek rijden. Deze dierenarts is blijkbaar wel aan scheepshonden-die-er-even-tussendoor-komen gewend en doet niet moeilijk. Tara trouwens ook niet: ondanks de prik gaat ze op de behandeltafel lekker relaxed op haar rug liggen, en neemt ook nog een brokje aan. Bijkomend voordeel van dit uitstapje is dat ze vervolgens tijdens het laden helemaal van de wereld is...
 

Omdat er onderweg voorlopig toch nog vaker geplast zal moeten worden dan er sluizen zijn, en je 's nachts ook niet overal even gemakkelijk aan de wal komt, besluiten we haar toch maar aan te leren om haar behoefte op het voordek te doen. Natuurlijk blijkt dat ook weer allerlei afleidingen te bieden: wrijfhoutjes, het touwtje van de puts, klinknagels, spinnenwebben, takjes,... Dus brengen we daar heel wat tijd door, in afwachting van een kleine boodschap.
 

Het voordeel daarvan is wel dat ze en passant weer allerlei nieuwe dingen leert kennen: de boeggolf, een tegemoet komend schip, een plotseling boven je opduikende brug, langsrazende treinen, toeterende vrachtwagens,... In Frankrijk komen daar naast piepende sluisdeuren, alarmbellen en een tunnel, ook eendjes, fietsers, wandelaars en skaters bij. Allemaal dingen waar je vanaf het schip rustig naar kunt kijken zonder er meteen achteraan te moeten. Na verloop van tijd zou je zelfs een oogje dicht kunnen doen...
 

De eerste avond in Frankrijk denkt ze waarschijnlijk dat we in een honden-pretpark zijn beland (wat natuurlijk ook wel zo is...). Alles is in beweging in het lange gras, het ruikt fantastisch, en als je dan ook nog een muizenhol ontdekt... dan is het woord 'kom' echt uit het vocabulaire gewist ;-( Gelukkig kent ze inmiddels wel 'los'.
 

Zelf gewoon doorlopen als ze niet wil komen blijkt bij deze dame helaas niet te werken. Als we na verloop van tijd dan toch maar terug gaan, ligt mevrouw heerlijk in een hertenkeutel te rollen. Voor haar ruikt dat waarschijnlijk als Chanel No5, maar daar denken wij toch wat anders over :-( Met behulp van een washandje krijgen we weer een enigzins witte hond.
 

Daarna raakt ze helemaal door het dolle heen, en blijft aan één stuk door grommend en keffend het talud aan het op- en af racen, achter ons langs, onder ons door... Als we het genoeg vinden, komt de kwestie 'aan boord blijven' aan bod. Tja, dat valt niet mee, zo'n geweldige wijde wereld maar één stap naast je. Waar zijn we aan begonnen, denk je op zo'n moment... Maar dan doet ze, nadat we al twee weken 'Tara plasje' hebben gesmeekt en bij ieder buiten-plasje consequent 'Plasje, goed zo !!!' hebben gejuicht, zomaar opeens een plasje op verzoek op het voordek. Yessss, de link tussen woord en daad is eindelijk gelegd!

Week 9

Geleidelijk begint onze pup iets minder een ongeleid projectiel te worden. Omdat de vaarwegen nu ook steeds kleiner worden, en we dus ook steeds langzamer gaan, durven we haar ook steeds wat meer vrijheid te geven. Op de Belgische Maas droegen we haar naar voren, en lieten haar dan aan de riem over de luiken terug lopen. Op de Franse Maas mocht ze aan de riem door het gangboord terug. In het canal des Ardennes kan ze zelf al los over de luiken of door het gangboord naar achteren lopen.
 

Tenminste... als het dek niet te heet is, want het zonnetje gaat steeds harder z'n best doen. Dus accepteren we ook maar plasjes achterop, en poepjes in het gangboord. Gelukkig zijn er in het canal des Ardennes ook héél veel sluizen waar ze even zelfstandig de wal op kan, nu ze het hoogteverschil in de gaten begint te krijgen. En sommige pandjes hier zijn zó kort, dat zelfs een pup ze binnen (9 weken =) 9 minuten mee kan lopen. Al is het nog wel even wennen om je veilige schip in de ene sluis achter te laten en het in de volgende terug te vinden... En bij loeiende koeien en blaffende boerderijhonden wil ze ook best nog wel even gedragen worden. Het canal des Ardennes blijkt ook bijzonder geschikt om kennis te maken het fenomeen 'takken en stenen door de schroef'.
 

Het fenomeen barbecueën confronteert ons er voor de zoveelste keer mee dat de ene hond de andere niet is... Als Kia iets te geïnteresseerd was in ons eten, hielden we een glaasje wijn onder haar neus, waarna ze zich met een vies gezicht terug trok. Deze zuipschuit blijkt echter wel van een koel roseetje te houden: ze begint meteen uit het glas te lebberen, en nadien moet de 'tap' ook nog afgelikt worden. Na het eten gaan we maar eens een stukje fietsen oefenen, want zolang Tara niet mee kan op de fiets heeft een van ons scheepsarrest. Maar stil zitten in de mand valt niet mee.
 

Wat ook niet meevalt is de warmte: inmiddels heerst er zelfs een heuse hittegolf. Aanvankelijk wordt de cool-mat van Kia vooral als speelgoed beschouwd, en gaat ze liever buiten voor de deur liggen of op de aluminium vloerplaat van de stuurstoel. Maar na verloop van tijd blijkt die koelmat zo gek nog niet. Tijdens het lossen combineert ze drie dingen: op het dek, op de coolmat en op schoot liggen. En voelt zich daar blijkbaar wel zo 'cool' door, dat zo'n kraan en bobcat die tekeer gaan in het ruim niets uitmaken...
 

Als we leeg zijn en het ruim weer schoon is, moet er ballast gezet worden om op onze volgende laadplek te komen. Een mooie gelegenheid om, met deze hitte, Tara langzaam aan steeds meer water te wennen: eerst is er nog een stukje buikdenning droog, dan moet ze toch echt natte voetjes krijgen om bij ons te kunnen komen, vervolgens natte pootjes en tenslotte maken we de hele hond voorzichtig nat. Als we weer geladen zijn, mag ze mee aan de zwemtrap hangen. Dat is echt bah... maar toch ook wel lekker. Door allebei tegelijk te gaan zwemmen en Tara aan boord te laten toekijken, wordt 'mee' het water in hopelijk steeds interessanter.
 

Week 10

Stiekem begint het al een hele hond te worden: 5,5 kilo, bijna twee kilo zwaarder dan toen ze bij ons kwam. Ze eet (en drinkt) dan ook als een wolf. In het begin had ze echt enorme voeten in vergelijking met haar poten. Nu haar poten langer geworden zijn, kloppen de verhoudingen wat beter. Maar aan de stevigheid van die poten te zien, zal dit vermoedelijk geen tenger hondje worden... Haar kopje is het ene moment nog echt pup, en lijkt het andere moment al heel volwassen.
 

Tara slaapt overdag nu ook minder, en minder vast. Gelukkig kan ze inmiddels ook zelfstandiger spelen met haar eigen speelgoed (het zelf 'uit de bak pakken' maakt het ook een stuk interessanter), of een tijd op een kluif gaan liggen knagen. Zodat wij ook eens tien minuten wat anders kunnen doen dan hondenbewaking (Een bench? Dat is toch zo'n ding om in te plassen?) Apporteren lijkt er wat minder 'van nature' in te zitten dan bij Kia, maar het kwartje begint nu te vallen. En natuurlijk zijn mensen-dingen daarvoor veel leuker dan hondenspeeltjes.
 

Onze schoenen blijven ook absoluut het favoriete knaagobject. Maar aan de tijdschriften wordt niet meer geknabbeld sinds de hele stapel 'opeens' omviel, en sinds er een citroen in de blauwe schaal ligt, is die ook stukken minder interessant. De kamerplant heeft echter het onderspit gedelfd... Dat een stoel met een fikse klap omvalt als je aan een vest blijft trekken mag de pret ook niet drukken. Tja, wij wilden een hond die niet zo gauw bang was... 't Karaktertje blijkt ook wel uit haar aanvaring met een distel: 'Ah, jij mij bijten, dan bijt ik terug!' En nog een keer, en nog een keer... Helaas is ze ook nog steeds erg happig op handen en mouwen, soms zelfs op het treiterige af (want een ballon bijt ze dus niet kapot...) Zeker 's avonds, als er geen land mee te bezeilen is. Spelen eindigt dan ook meestal met een (welgemeend) 'Aaaauw!'
 

Nu ze al zoveel los gelopen heeft, zijn gras en muizenholletjes gelukkig wat minder fascinerend geworden. 'Straatvuil' is echter onverminderd populair. Helaas heeft ze ook de vervelende gewoonte ontwikkeld om steentjes in haar bek te nemen. Ze wil ze niet graag afgeven, maar omdat ze ze niet in lijkt te slikken, proberen we ze ook maar niet af te pakken. Maar hopen dat het vanzelf over gaat...
 

Een kamikaze-duif die vijf meter van haar vandaan op de luiken landt, wordt argwanend bekeken, maar hoeft gelukkig niet 'bejaagd' te worden. Want we zitten bepaald niet te wachten op een hond die overal achteraan gaat, en dus nooit los kan lopen. Aan de riem oefenen is echter weer een ander verhaal. Zucht, daar moet je dus echt veel geduld voor hebben... Daar staat tegenover dat ze 'naar binnen' en 'te-rug' (= pootjes op de grond) haast vanzelf geleerd heeft.
 

's nachts (in de slaapkamer) is ze nu zo goed als zindelijk, en overdag in de stuurhut, waar ze (afhankelijk van het vaarwater) vaak zelf naar buiten kan gaan, ook. Maar in de roef wordt nog regelmatig een plasje gedaan, zowel op de vloer als op haar kleedjes. In een 'normaal' huis-met-tuin was zindelijk worden waarschijnlijk sneller gegaan (in het nest gingen de pups zelf al netjes naar het gras om hun behoefte te doen), maar hier zit natuurlijk een onoverkomelijk trapje tussen woonruimte en stuurhut. En aangezien ze helaas (nog) niet aangeeft dat ze naar boven wil... Dat ze naar beneden wil, weet ze echter wel luid en duidelijk te vertellen. En als je dan denkt 'op dat gekef ga ik dus niet reageren', kan het zomaar 'plof' zijn: 'Dan kom ik zelf wel naar beneden'...
 

Iedere vaarweg heeft ook weer z'n eigen mogelijkheden en uitdagingen. In het canal du Nord blijkt tijdens het afschutten over de wal naar beneden lopen net een mooie uitlaat-wandeling. Het 's avonds precies gelijkvloers liggen is dan weer een goede oefengelegenheid voor 'aan boord blijven' (en daar zijn we echt heel streng in...) De Franse Schelde biedt krijsende bolders. 'Vind ik niet leuk...' Op de Waalse Schelde brengt ze al de 'vaarvergunning' naar het schip: het gaat toch een echte scheepshond worden!
 

Tenminste... varen is leuk, maar op de wal is het soms net wat leuker. En als het zo lekker ruikt, valt terug komen niet mee.
 

Aan boord valt overigens ook nog een hoop te ontdekken... als aapje leert klimmen.
 

En dat krijg je, als het baasje gaat shoppen...
 

'Vosje' wordt Tara's favoriete knuffeldier, al lijken haar omhelzingen soms nogal dodelijk. Maar als ze slaapt is ze heel lief...