LOGBOEK
REACTIE OP
t/m donderdag 28 september. En dan gaat de grote reis toch echt beginnen. Dat wil zeggen… dinsdagochtend liggen we alweer stil aan Pont-Malin, staking! Gelukkig blijken we na de ploegenwissel een werkwillige sluiswachter te krijgen, zodat we nog door kunnen tot Palluel. En zo de hele 'meute' van de Leie, waar 's middags nog niet geschut wordt, toch mooi voor zijn. De volgende dag vallen we samen met een geballaste buurman, die alle sluizen netjes voor ons klaar vaart. Aan het eind van het canal du Nord stoppen we om op tegemoetkomende buren te wachten, die onze trafo en ballastzakken wel eens nader willen bekijken. En passant vieren we maar vast mijn verjaardag. Eenmaal op klein vaarwater moeten we steeds wat meer water in de zakken pompen, tot er in beide zo'n 20 à 25 ton zit. Dan liggen we ook wel zo ver achterover dat we, hoewel de kop een stuk lager is dan in 'grand ballast', echt niet meer 'op zicht', maar op de camera moeten varen. Wat voor Tara wat minder wandelingetjes betekent, omdat ik nu, zeker in de afvaart, vaker moet 'tellen' bij de sluizen. Al gaat het (in- en uit-) varen wel gemakkelijker dan normaal geladen. Vanaf Vitry gaan we in de panden echter niets vlotter meer dan met 'volle bak'. Het eerste echte obstakel blijkt de gerepareerde, doorhangende betonnen brug boven sluis La Noue. Zelfs met water in de achterpiek is die zo krap, dat we het dakpaneel voor de zekerheid maar van de stuurhut pakken en dan… gassen maar! De bruggen boven sluis Saint-Dizier zijn ook nogal laag, maar verder valt het me aan deze kant van het kanaal mee. Voor de tunnel krijgen we het nog even benauwd als we de doorvaarthoogte-kettingen raken, maar gelukkig blijken die een stuk lager te hangen dan de ventilatoren in de tunnel! Aan de zuidzijde krijgen we de bekende reeks lage bruggen, maar afvarend kunnen we daar nu gewoon 'gassend' onderdoor. Ondanks het extra opletten, is het toch wel een gezellige reis, niet alleen omdat we een late vakantiegangster aan boord hebben, maar ook doordat er met het mooie nazomerweer nog veel toeristen en omwonenden langs het kanaal onderweg zijn. En dat grote ding in het ruim geeft toch vaak aanleiding tot een praatje. Al zijn er ook sluiswachters die zeggen 'Dat zie je niet vaak, schepen die leeg naar het zuiden gaan…' ;-) Maar we zijn toch opgelucht als we weer heelhuids op 'groot' water komen. In Saint-Jean de Losne wordt onze opstapster weer opgehaald, ondanks een met buikkrampen kampende chauffeur. Dus terug rijdt ze maar gewoon zelf! Daarna gaan we nog maar een stukje doen, want hoewel we nog een week de tijd hebben om beneden te komen, is er ook weer sprake van stakingen op de Rhône. In Ormes maken we een mooie avondwandeling met Tara die voor een plastic emmerdeksel opeens ongewoon fanatiek het water in duikt! Aan de palen beneden Vienne blijk je ook mooi te kunnen wandelen op een (voor ons) nieuw stuk Via Rhona. De volgende avond weer een goed hondenplekje, Ancône, en de dag erna zelfs een vroege (honden)stop in Roquemaure. Waar buren uit Avignon langskomen met hun viervoeter, en we 's avonds nog lekker barbecueën. De laatste dag komen we op een nieuw stuk vaarwater - voor de Picaro dan, niet voor de schipper: de Rhône beneden Arles. Waar je een Amazonegevoel krijgt door de breedte, de woeste natuur en grote boomstronken overal. In Port-Saint Louis aangekomen kunnen we dan eindelijk ook eens voor dat fraaie vuurtorentje gaan liggen.
|