LOGBOEK JANUARI 2005

 
 
Februari
2005
Zaterdag 1Oud & Nieuw in de Antwerpse haven. We zijn gisteravond lekker ‘gewoonÂ’ naar Metropolis gegaan, op een steenworp afstand van het dok. Onze favoriete bioscoop, niet alleen vanwege de grote keus aan films, maar ook vanwege de tortilla-chips-met-pepers. DaÂ’s pas vuurwerk! Daarna toch nog maar een zelf-geïmporteerde oliebol weggewerkt, in afwachting van de klappers. De fles champagne, die we een paar maanden geleden van enthousiaste site-bezoekers uit Reims kregen, hebben we, zo alleen met zÂ’n tweetjes, maar dicht gelaten

Zondag 2Volle bak nu. Gistermiddag vrienden aan boord gekregen, die, inclusief hond, meevaren naar Parijs. Ik had gourmetten gepland, maar de suggestie van de buurman om Â’s avonds nog naar buiten te schutten, zodat we vandaag niet zo vroeg uit bed zouden hoeven voor het tij, was ook wel aantrekkelijk, dus het eten werd even improviseren. Van Steendorp maar naar Merelbeke gevaren: omdat het zondag is mogen we officieel niet verder. Niet zo erg: na een frisse middagwandeling langs de Schelde met de honden smaakt het vlees des te beter.

Maandag 3We passeren de Aucla, een Belgische spits die hier vorige week op de Schelde is aangevaren en vervolgens, omdat zijn lading rollen is gaan schuiven, gezonken. Alleen de stuurhut, de autokraan en de mast steken nog boven water uit. De opvarenden zijn er gelukkig heelhuids uit gekomen, maar het blijft treurig, zeker als je bedenkt hoe weinig spitsen er nog maar over zijn. En wat een ramp om al je boeken, fotoÂ’s, meubels-met-verhaal, kortom alles wat je hebt en waar je zo lang aan gewerkt hebt, in één klap kwijt te zijn...

Bij de olieboer krijgen we een ‘blote’ kalender voor hem... en een voor háár! Die houden nog eens rekening met het gezinsbedrijf ;-)

Dinsdag 4Vijfde schutting aan Palluel, oef! Maar de honden vinden het niet erg dat we zo lang moeten wachten, wéér een lange wandeling. Het Canal du Nord is een van de saaiste kanalen van Frankrijk, maar met het strijklicht van een koel winterzonnetje hebben die lege heuvels ook wel weer wat. Zo stel ik me Ierland voor.

Woensdag 5Terwijl we een pandje mee lopen dondert de logeerhond in zijn jeugdige onhandigheid weer eens vanaf een steile kade in het kanaal. Ja, ja, het is niet niks om (leerling)scheepshond te zijn. Met vereende krachten hijsen wij dames hem er weer uit, terwijl de heren langs tuffen. Respectievelijk meer en minder nat en onder de groene smurrie (we zullen maar denken dat het alg is waar we zo spontaan op onze buik in zijn gaan liggen...) stappen we in de volgende sluis weer aan boord. Kia is overigens nogal happig op haar maatje, letterlijk helaas

Donderdag 6De Oise is deze keer niet saai. Dat krijg je zo, met drie paar spits-o-fielen bij elkaar. We varen samen met een Belgische buurman, die honderduit vertelt op de marifoon. Hij blijkt van alles en nog wat op binnenvaartgebied te verzamelen, van ansichtkaarten tot modellen, en is daarnaast een bron van toeristische informatie. Zelfs het anders in het donker eindeloos durende stuk van Conflans naar Chatou gaat zo snel voorbij.

Vrijdag 7Je kijkt toch telkens weer je ogen uit bij al die woonschepen op de Seine. Er liggen een paar mooi verbouwde en keurig onderhouden exemplaren tussen, maar de meerderheid beschouwen we als pure spitsenmishandeling. Van binnen zullen ze best fraai en artistiek ingericht zijn, maar van buiten... Is het nou echt zo moeilijk om patrijspoorten strokend in de huid te plaatsen? En is een ruim echt zo klein dat je er nog een verdieping bovenop moet zetten?

Vroeg in de middag maken we vast in Parijs, nog op loopafstand van het centrum, maar wel aan een schuine muur en vlak bij een metrobrug: alle mooie plekjes hebben we de laatste jaren geleidelijk ingenomen zien worden door woon-, passagiers-, restaurant-, theater- en politieboten. Daarna gidsen we onze gasten via de Bastille door de Marais naar het Louvre en via de Seineoevers en -eilanden weer terug. Â’s Avonds laat natuurlijk nog naar de Eiffeltoren.

Zaterdag 8Vandaag slapen wij lekker uit en gaan de logés zelf op pad. Het erdoorheen varen vinden ze achteraf het mooiste van Parijs. Daar kunnen we het alleen maar mee eens zijn. Een wandeling langs het Canal Saint-Martin zou een goede tweede zijn, maar daar hadden we te weinig tijd voor. Als onze gasten weer op weg naar huis zijn varen wij nog even verder. Helemaal geen zin, maar anders halen we onze losdatum niet meer.

Zondag 9In sluis la Cave worden we aangesproken door de beheerders van de hier tegenoverliggende jachthaven, waar we een paar keer mee gemaild hebben. Leuk! Jammer genoeg moeten we door. We eindigen de dag in Episy, een stukje het Canal du Loing in. Daar blijven we drie meter van de kant, maar gelukkig neemt een passerende wandelaar een touwtje aan. Daarna kunnen we ons zelf wel weer redden met de loopplank. We hadden hier vorige reis in het voorbijgaan een leuk, betaalbaar ogend restaurantje gezien, maar helaas, gesloten.

Maandag 10We zijn vrijdagmiddag natuurlijk vergeten te bellen dat we om 8, in plaats van om 9 uur willen beginnen met schutten. Omdat we onze tijd wel nodig hebben, starten we zelf maar vast: kop zachtjes tussen de sluismuren duwen, eraf klauteren, verlaat dichtdraaien (met onze eigen slinger, gelukkig staat de sluis al leeg), deuren open, er in varen, opschutten en óp naar de volgende. De derde sluis staat gelukkig open: intussen is het 9 uur geweest en heeft de sluiswachter ons ‘gevondenÂ’. Hij is niet eens boos, vindt het juist sneu voor ons dat we zoveel zelf hebben moeten doen! Vive les éclusiers, daar kan toch geen automaat tegenop. Het kanaal is ook prachtig in het eerst nevelige en vervolgens stralende zonnetje.

Om half 12 arriveren we in Nemours en om kwart over 12 liggen we te lossen, just-in-time heet dat. Om 4 uur leeg en meteen weer aan de reis, dus schoon schip maken, boodschappen doen en met Kia naar de dierenarts (hoera voor de ‘pages jaunes’ op internet) vanwege haar tranende ogen. Ik krijg een zak vol medicijnen mee, prettig is dat altijd wel in Frankrijk.

Dinsdag 11Het is grijs maar droog als we de stuurhut demonteren. Vorige keer staat nog in ons geheugen gegrift, toen voeren we hier anderhalve dag afgebroken in de stromende regen. Maar vandaag valt het mee, op een paar spatjes en een meeuwenflater na houden we het droog. Onze loopse Kia en de labrador van de sluiswachter gaan zich iedere sluis verliefder gedragen. Maar we hoeven niet bang te zijn voor bastaardjes, het is ook een teefje. In Montargis blijkt de silobaas lichtelijk overspannen: vier schepen voor de wal en géén product.

Woensdag 12Er blijkt toch 238 ton gerst voor ons in de silo te zitten. Het laden gaat vlot, zodat we om half twee al weer voor de sluis liggen te drijven, tot de sluiswachter terug is van zijn middagpauze. Ze zijn hier bijna overwerkt, vijf afvaart en vier opvaart vandaag! In de loop van de middag koelt het behoorlijk af. Als we lange dagen maken trekt de nieuwe warmtewisselaar het prima, maar als we vroeg vast liggen wordt het laat op de avond toch frisjes binnen. Maar om nou alleen voor de nacht de kachel aan te maken... dan maar vroeg onder de wol.

Donderdag 13We hebben de nacht onder een brug doorgebracht, afgemeerd aan twee bomen. Onder de brug is het duidelijk warmer: daar zijn de luiken niet wit. Wanneer we bij de eerste sluis de bocht om komen zakken, blijkt onze voorganger er nog voor te liggen. Het is wel te merken dat hij 17 ton meer geladen heeft: de rest van de dag zien we hem zowat elke sluis nog invaren. Met de hakken over de sloot komen we toch nog het kanaal uit.

Vrijdag 14Een klein wereldje. De voorburen blijven liggen, wij gaan door, moet wel met radar en elektronische kaart... Als we in de namiddag door Parijs varen doet het zonnetje weer flink zÂ’n best. Toch maar weer een paar fotoÂ’s van de Notre Dame en de altijd-mooie bruggen. We stoppen aan Conflans: kunnen we morgenvroeg lekker vers brood halen. Onze Wi-Fi antenne pikt het netwerk van het kerkschip op, maar helaas is het niet opengesteld om arme schippers gratis internet te bieden. We zullen ze eens een mailtje sturen.

Zaterdag 15Het lijkt wel lente vandaag. Prachtig fotoweer. De buurman waarmee we samen de Oise opvaren, een Franse tank-pousseur, zal wel denken dat ik net een nieuwe camera heb! ‘s Middags schenkt ons nog een foto-kalender van zijn rederij.

Zondag 16We treffen het deze reis, we komen vroeg langs Janville dus weer een keer vers brood bij het ontbijt. En een pain aux raisins, het is tenslotte zondag. Dat betekent ook: middagpauze in het Canal du Nord. Na verloop van tijd liggen we met drie schuttingen beneden Sermaize, oftewel anderhalf uur drijven, want er is maar plaats voor twee schepen. Â’s Middags maar weer eens het nodige achterstallige schrijfwerk weggewerkt.

Maandag 17Druk druk in het Canal du Nord, in ieder geval in noordelijke richting. De hele dag wachten voor de sluizen en maar één kennis tegen gekomen om de tijd te doden. In het donker is dat gedrijf helemaal vervelend, zeker als het ook nog eens begint te stortregenen. Officieel wordt er tot half 9 geschut, maar als de sluismeester om 8 uur zegt ‘ça sera pour demainÂ’ hebben we daar ondanks onze krappe melddatum bepaald geen moeite mee.

Dinsdag 18Als je haast hebt zit alles tegen. De hele dag volle bak op de Schelde, waardoor het schutten eindeloos duurt. Om zes uur zijn we pas bij het bunkerstation, maar gelukkig is de nabijgelegen supermarkt nog open: we zitten zonder wc-papier en andere eerste levensbehoeften. Daarna schutten we alleen en gaat alles lekker vlot.

Woensdag 19Nog voor etenstijd arriveren we in Antwerpen, dus weer eens gezellig aan tafel eten, in plaats van met een bordje op schoot in de stuurhut. De Franse buurman komt even naar de fotoÂ’s kijken die ik vandaag van zijn schip gemaakt heb en blijft vervolgens tot elf uur om onze opnames van andere spitsen en lang vergeten Franse sluizen te bekijken. Hij bedankt ons voor een avondje wegdromen...

Donderdag 20Tegen de tijd dat we moeten gaan lossen stormt het. Gelukkig komt de buurman mee open- en dichtleggen, zodat ik op de stapel luiken kan gaan staan, om te voorkomen dat ze wegwaaien. Dat gaat vlotter dan steeds ieder luik vast te moeten binden. Als we leeg zijn varen we naar de stad. Op dit soort dagen is de kopschroef zijn geld dubbel en dwars waard: vroeger kreeg ik al maagpijn als de wind aantrok... Â’s Middags werken we de zoals gewoonlijk alsmaar uitgestelde BTW-opgave af. Tot onze verrassing hebben we Wi-Fi, dus de rest van de dag brengen we, ieder achter onze eigen PC, internettend door.

Vrijdag 21Thijs heeft in de scheepsbenodigdhedenzaak mooie controlepaneeltjes voor ons toekomstige nieuwe dashboard ontdekt. Ik vind ze niet zo ‘ergonomischÂ’: nogal veel hoekjes om schoon te maken... Er blijken ook nog een paar exemplaren van een oude serie te liggen. Die vind ik mooier, ze passen beter bij de rest, en we krijgen er ook nog korting op. Nou alleen nog de rust vinden om alles in te bouwen. ‘s Middags gaan we in ieder geval eerst lekker de stad in. Je leest altijd alleen maar over onderzoeken naar wat de pleziervaart ‘oplevertÂ’, als argument voor de aanleg van voorzieningen, maar als ik bedenk hoeveel geld wij zo links en rechts achter laten...

Zaterdag 22Klusjesdag voor Thijs en een verloren dag voor mij: ik ben gammel van de hoofdpijn. Dat ik een uur bezig ben om een brood te kopen, aangezien alle bakkers in de omgeving belegde-broodjeszaak zijn geworden en dus op zaterdag gesloten, maakt mijn humeur er bepaald niet beter op. Vroeger was de hele buurt tussen de haven en de stad een beetje haveloos. Op het moment is de ene helft van de panden prachtig opgeknapt tot kantoren en appartementen en de andere helft staat op instorten. Over een paar jaar ‘wonenÂ’ we hier vast in een supersjieke buurt. Tenminste, als er dan nog vrachtschepen mogen liggen...

Zondag 23Een site-bezoeker op bezoek. Onze website heeft ons al heel wat vrienden en kennissen opgeleverd in Nederland, Frankrijk en België. Er valt veel bij te praten, dus de tijd vliegt voorbij. Kia sluit vriendschap met dochterlief, het komt warempel nog eens goed met die hond...

Maandag 24De meetdienst aan boord: onze meetbrief is bijna verlopen. De Picaro blijkt de afgelopen tien jaar niet veel zwaarder geworden (die niet...), dus we hoeven niet helemaal opnieuw gemeten te worden, alleen een nieuw document. Dat scheelt weer een hoop euroÂ’s. Daar staat tegenover dat we afgelopen jaar nog veel meer euroÂ’s uitgegeven hebben om de kettingen van de ankerlier te vervangen door staaldraden, om het gewicht van de kopschroef een beetje terug te verdienen. Afijn, blijkbaar is dat gelukt.

Dinsdag 25Om in het buitenland betaalde BTW terug te kunnen vorderen moet je alle betreffende bonnen opsturen naar Brussel c.q. Parijs. Diezelfde facturen moeten echter ook in de Nederlandse administratie blijven, dus zit er niets anders op dan alle bonnen waar we geen dubbel exemplaar van hebben te kopiëren. Omdat ik geen zin heb om met die uitpuilende map ergens in supermarkt bij een kopieerapparaat te gaan staan klungelen, en zelf printen nogal prijzig wordt, haal ik meestal al deze bonnen er tussenuit en stop er een briefje voor in de plaats. Vervolgens met de hele stapel rekeningen naar de copy-shop, waarna de briefjes weer door kopieën vervangen kunnen worden. Dan volgt het telefonisch aanvragen van de aanvraagformulieren bij de Belastingdienst. Moeilijker kunnen ze het niet maken. Eerst een kwartier in de wachtrij en dan van het kastje naar de muur gestuurd worden, dat wordt te duur vanuit België. Dan maar een fax.

Woensdag 26Al een week leeg, dat zijn we niet meer gewend tegenwoordig. Mijn hoofd is niet helder genoeg voor denkwerk, en het is prachtig weer, dus ga ik nog maar een keer stadten. Eigen baas zijn heeft toch nog een páár voordelen.Weer aan boord blijken we aan de reis te zijn, morgenvroeg varen, naar Amsterdam. Te laat om nog brood te halen, maar ach, er liggen nog een paar uitgedroogde (nog Nederlandse...) sneetjes in het vriesvak.

Donderdag 27We staan voor niks vroeg op: de brug blijkt tot kwart voor negen gesperd, voor ander spitsverkeer. Maar we hebben geen haast. Â’s Avonds om zes uur vinden we het aan Schoonhoven ook wel weer genoeg: donker, mistig en wie weet treffen we in het dorp nog een bakker of supermarkt open. Niet dus, maar wel een Chinees...

Vrijdag 28We maken in Utrecht vast, zodat ik met de trein een maand post op kan gaan halen op ons waladres. Straatnaam, bushalte, buslijn, ik schrijf alles maar op een briefje, om mijn vertrekpunt vanmiddag weer terug te kunnen vinden. Natuurlijk blijf ik te lang thuis plakken, zodat Thijs maar vast doorvaart naar Amsterdam. Het is lang geleden dat we daar gelegen hebben, dus ik moet wel even nadenken hoe ik ook al weer van het station naar de haven moet lopen.

De gewenste blauwe envelop zit niet bij de post. Wel drie andere, zeer ongewenste, tjonge-jonge. Verder het ‘Hygiënecodehandboek’, informatie over een nieuwe afvalstoffenvervoerregistratie,... Gelukkig is er ook nog leuke post: twee nieuwe binnenvaart-boeken en een Franse site-bezoeker heeft een mooie hondenpenning voor Kia gegraveerd !


Thijs mag dus nog eens naar de belastingdienst bellen voor onze BTW-formulieren en hangt uiteindelijk maar kokend (€indeloos wachten, vijf keer ongevraagd naar een verkeerd regio-kantoor doorverbonden) en zonder resultaat op. ‘Waarom stuurt u dan geen fax?’ &#$%!
Later op de avond gaan we nog bij collegaÂ’s die een huisje in de Jordaan hebben op visite.

Zaterdag 29Vlug even wat ‘typisch NederlandseÂ’ boodschappen (gelukkig is alles nog niet overal te koop) doen, want vanmiddag moeten we laden. Tegen de middag krijgen we te horen dat het wel vannacht zal worden. Ach, ik heb genoeg te doen en er zijn slechtere plekken om te moeten wachten. Thijs gaat de computer van een Franse collega op gang helpen, dus ik heb het schip en onze PC eens lekker de hele middag voor mezelf. Â’s Avonds een wijntje bij de buren, we hebben warempel weer een sociaal leven hier...

Zondag 30Kort na de middag een telefoontje dat het wel vannacht laden zal worden... dat hebben we meer gehoord. Om half elf ga ik naar bed, om kwart voor elf klopt de buurman aan: er is gebeld dat hij naar de boot kan varen. Wij niet, dus laten we hem er tussenuit en maken weer vast, kan Kia ook nog even de wal op. Ik kruip toch maar met mijn boek terug onder de wol. Om half een gaat Thijs ook maar naar bed. En ja hoor, een kwartier later gaat de telefoon, we ‘mogenÂ’ komen. Grom grom, nou heb ik dus echt geen zin meer. Om half twee liggen we open onder de kraan, om twee uur ligt er 250 ton bauxiet in het ruim, en om kwart voor drie liggen we weer vast op ons oude plekje.

Maandag 31Nog maar even de broodvoorraad aanvullen, nu het toch al zo ‘laatÂ’ geworden is. De super is nog dicht, maar gelukkig is de multi-culti bakker die ik van de week al geregistreerd had open. Mmm, wat een keus aan koeken en taartjes... maar laat ik nou maar verstandig zijn! In het klots-kanaal deinen we nog meer dan anders met die zware bauxiet, ik word beneden voor mijn beeldscherm gewoon zeeziek. Â’s Middags nog eens met de belastingdienst gebeld. Dankzij een vrijdag veroverd direct nummer krijgen we een vriendelijke mevrouw die belooft alles te regelen. We zullen het wel zien als we weer terug zijn.

 
  
 Februari
2005
print-versie