KIA

19-2-2000 - 31-10-2014

Hoi! Ik ben Kia, de scheepshond van de Picaro. Ik ben geen Schipperke maar een Heidewachtel of Kleine Munsterlander. Dat klinkt echt als een landrot, en dat was ik dus ook, toen ik als pupje van zeven weken aan boord kwam. Om een heuse scheepshond (dus geen 'jacht' hond) te worden moest ik een heleboel dingen leren...

IN DE BOOT GENOMEN
IN M'N SAS
SHI... !
LAND IN ZICHT
WE ZINKEN
WIE DE KLOMP PAST...
HONDENSPORT
WERK AAN DE WINKEL

IN DE BOOT GENOMEN

Ik merkte al meteen dat ik in niet in een gewoon huis terecht gekomen was. Ik werd wakker van een vreemd gebrom onder de vloer en alles begon een beetje te bibberen. Ik dus ook... Hoewel mijn baasjes uitlegden dat dat de motor in de machinekamer was, zijn dat monster daar beneden en ik nooit echt vrienden geworden... Baasje ging naar buiten om de touwen los te maken, vrouwtje stuurde het schip naar het midden van het kanaal, en toen voer ik dus.

Wist je trouwens dat op een binnenvaartschip een touw vaak inderdaad gewoon 'touw' genoemd wordt, terwijl het in de zeevaart 'tros' heet en op een jacht 'lijn'? Ezelsbruggetje: een echte scheepshond doet niet aan de lijn, die is de hele dag in touw... Maar even serieus: bij touwen waarmee gewerkt wordt moet je altijd ver uit de buurt blijven, zodat je er niet met je pootjes in bekneld raakt. Een binnenvaartschipper zegt meestal ook niet 'afmeren' of 'aanleggen' maar 'vastmaken'. En hij noemt zijn vaartuig 'schip' en niet 'boot'! Ook 'aak' en 'schuit' zijn woorden die schippers zelf nooit gebruiken.

IN M'N SAS

Na een tijdje was ik aan het geluid van de motor gewend, ik werd er zelfs een beetje slaperig van. Maar opeens zag ik voor ons een hoge muur met in het midden twee deuren opdoemen. De bazin drukte op een afstandsbediening en de deuren gingen open. Aha, een garage, dacht ik, dat was het dan voor vandaag. Maar tot mijn verbazing bleek het een dakloze garage te zijn. Maar goed ook, want toen de deuren achter ons dicht waren ging het water opeens omhoog... en het schip ook! Mijn bazinnetje legde uit dat we ons in een automatische sluis bevonden.

Tijdens het 'opschutten' werd ik op de wal gezet. Mmm, wat roken die bloemetjes lekker. Ik had het zo druk met snuffelen dat ik mijn baasje bijna niet hoorde roepen. O-oh, het schip was opeens zo hoog geworden dat ik niet meer aan boord kon springen en opgetild moest worden. Bijna de boot gemist!

Shi... !

Weer onderweg had ik het aanvankelijk prima naar m'n zin. Ik lag lekker op de luiken naar vogeltjes, vissers en voorbijgangers te kijken. Als ik op de wal een andere hond zag blafte ik hem vrolijk toe.

Maar op een gegeven moment kreeg ik een vreemd gevoel in m'n buikje. Zeeziek? Opeens kon ik het niet meer ophouden, ik moest een hoopje doen. Shi...ps, zware overtreding, dat had ik dus beter net op de wal kunnen doen!

LAND IN ZICHT

Tegen de avond 'manoeuvreerde' mijn baasje het schip naar de kant en legde het met de touwen aan een soort ijzeren paddestoeltjes vast. En toen gingen we lekker wandelen.

WE ZINKEN

De volgende morgen gingen mijn baasjes 'open leggen', wat inhoudt dat de luiken opgestapeld worden, zodat je in het ruim kunt kijken. En vallen... als je niet uitkijkt. Even later kwam er een vrachtwagen die zijn lading in het schip kiepte. Als dat maar goed gaat, dacht ik, zal alles er wel in passen ? En zullen we niet zinken? Maar toen ik eens naar beneden keek zag ik dat de inhoud van zo'n vrachtauto eigenlijk maar een klein bergje was. Hoeveel vrachtwagenladingen graan gingen er uiteindelijk in het schip denk je

Hoewel we niet gezonken zijn, zakte het schip tijdens het laden wel steeds dieper in het water. Toen we begonnen met laden stak het dek van het schip (gangboord, noemen mijn baasjes dat) ongeveer twee meter boven water uit, toen we vol waren nog maar een halve meter. Handig om te weten, zo kun je dus zonder in het ruim te kijken zien of een schip geladen is of leeg!

Na het laden lag het gangboord mooi op dezelfde hoogte als het gras. Dus dacht ik: ik ga even stappen... Alleen had suffie niet gezien dat het schip niet helemaal tegen de kant aan lag, dus plons! daar ging ik. Vanuit het gangboord overboord. Nog kopje onder ook, dus in plaats van het schip zonk ik! Gelukkig werd ik meteen door mijn baasje in mijn nekvel gepakt, want zwemmen valt niet mee als je tussen de wal en het schip belandt. Dat was dus mijn doop als scheepshond.

WIE DE KLOMP PAST...

Het gangboord van een schip kan wel eens glad zijn als het nat is. Om niet uit te glijden dragen veel schippers speciale schippersklompen. Ze hebben ongeveer dezelfde vorm als een houten klomp, maar ze zijn van rubber. Best lekker om af en toe je tandjes in te zetten... Die klompen zijn ook gemakkelijk om aan en uit te trekken. Op schepen is het namelijk gebruikelijk om je schoenen uit te doen voor je binnen komt. Sommige mensen laten hun schoenen buiten voor de deur staan, maar bij ons mag je ze in de stuurhut zetten hoor !

Bij de meeste spitsen kom je via de stuurhut in de 'roef'. Een stuurhut heeft meestal aan beide zijden deuren. Dat is volgens mij speciaal gedaan voor scheepshonden, we kunnen hierdoor lekker langs de ene kant naar buiten gaan en langs de andere kant weer naar binnen...

HONDENSPORT

Veel walmensen denken dat scheepshonden maar weinig beweging krijgen omdat de woonruimte op een schip beperkt is. Maar ik maak op een dag toch heel wat rondjes van 87 meter. Hoe kom ik op dat getal, denk je Ook mag ik soms met een bal in het ruim spelen. Hé... ruik ik nou kattensporen?

Daarnaast gaan we vaak over het jaagpad wandelen of fietsen. Dat bevalt mij als jachthond natuurlijk wel... grapje! De term 'jaagpad' heeft niets met het jagen op konijntjes te maken, maar wel met het jagen van schepen. Jagen betekent in dit geval 'trekken': vroeger, toen er nog geen motoren bestonden, werden schepen door mensen of paarden die over het jaagpad liepen voortgetrokken. Daar komt ook het woord 'trekschuit' vandaan. Wanneer de kanten niet te steil zijn, zodat ik er nadien ook weer makkelijk uit kan komen, ga ik tijdens zo'n wandeling ook vaak even zwemmen. Gelukkig zijn de Franse kanaaloevers op veel plaatsen ingestort...

Ik vind het geweldig om stokken uit het water te halen, maar ik vis ook plastic flessen en ander drijfvuil op. Sommige mensen denken blijkbaar dat een kanaal een vuilnisbak is!

Natuurlijk vind ik het wel jammer dat ik niet bij een hondenclub kan om te sporten en andere honden te ontmoeten, doordat ik iedere dag in een andere plaats woon. Maar ik maak wel vaak een praatje met vakbroeders of sluismeestershonden, terwijl mijn baasje met hun baasje kletst. Bijvoorbeeld als we bij een ander schip 'langszij' liggen. In het begin vond ik het wel een beetje raar dat mijn baasjes hun collega's allemaal 'buurman' of 'buurvrouw' noemden, maar nu vind ik het zelf ook wel gemakkelijk.

Als je over het schip van de buren heen moet om de wal op te gaan loop je trouwens altijd via het voordek en niet langs de roef. Dat geldt dus ook voor honden...

WERK AAN DE WINKEL

Je hebt inmiddels waarschijnlijk de indruk gekregen dat het leven van een scheepshond alleen maar bestaat uit slapen, snuffelen en wandelen, maar ik heb allerlei belangrijke taken. Zo ben ik verantwoordelijk voor verschillende interne transportstromen. Als mijn baasje in de sluis bijvoorbeeld vergeet zijn handschoenen mee te nemen naar het voordek breng ik ze gewoon even. Ook haal ik de was uit de wasmand en ruim ik de boodschappen mee op. Maar het allerliefst breng ik de transportdocumenten naar de sluismeester! Voor mij hoeft dat dus niet zo nodig per e-mail...

Daarnaast help ik mee bij het onderhoud van het schip. Als de bazin aan het schuren is loop ik met schuurpapiertjes achter haar aan, of ik voel met mijn oren of de verf al droog is. Tenslotte ben ik natuurlijk verantwoordelijk voor de bewaking van mijn schip. Ja ja, het is niet niks om scheepshond te zijn...

Als je meer wilt weten over scheepshonden, kijk dan eens op Honden aan boord. In het gelijknamige boek kom je mij ook nog regelmatig tegen!