VAKANTIE 2000

ROME

Woensdag 12 juli

Om half negen 's ochtends arriveerden we in Rome. Na het afgeven van onze bagage zijn we lopend de stad in gegaan. Via het Colosseum, het Forum Romanum en het Capitool zijn we naar het Pantheon gewandeld. Daar hebben we, bij gebrek aan beter, maar een kamer genomen in hotel Mimosa, waar ik tien jaar geleden al eens twee weken had doorgebracht. Het was er nog even duur en even armzalig ingericht, maar we waren in ieder geval onder de pannen die nacht. Het enige teken van vooruitgang was dat er nu een E-mailadres op het visitekaartje stond.

Via Piazza Navona en de Engelenburcht zijn we daarna naar Vaticaanstad gelopen, omdat ik vond dat Thijs ook een keer de Sint Pieter gezien moest hebben. Dat bleek echter een beetje problematisch: we waren ‘s morgens vergeten onze lange broeken uit de rugzak te halen en nu mocht Thijs er natuurlijk niet in met zijn korte broek. Ik wel: tot mijn verbazing waren de kledingvoorschriften voor vrouwen eens minder streng als voor mannen. Omdat we verschillende mannen met ‘papieren’ broeken zagen lopen er maar eens een gevraagd waar hij die gekocht had, waarop hij meteen zijn broek uitdeed en aan ons gaf. Thijs zag er daarin wel uit als de winterschilder (nieuw verfje voor de Sixtijnse kapel, mijnheer?) maar we konden in ieder geval binnen. Hoewel de koepel niet meer zoveel indruk maakte als de eerste keer vond ik hem nog steeds heel erg groot… Daarna de koepel nog beklommen, hoewel we daarvoor een hele tijd in de rij moesten staan. Buiten de broek maar weer door gegeven aan een Japanner.

Vervolgens zijn we langs de Tiber richting San Carlo al Corso gelopen. Daar moest een van de schilderijen uit mijn scriptie hangen, een portret van Margherita Gonzaga van Frans Pourbus, maar we zagen het niet. Ik vond het ook al vreemd, een portret in een kerk, maar de schrijver van het boek over de Gonzaga’s waar dat in stond was er erg expliciet over. Helaas had ik daar geen kopietje van bij me, want de pastoor, die ik na lang aarzelen aansprak was er zeker van dat dat schilderij er niet was en ook nooit geweest was. Hij had nota bene zelf een boek over die kerk geschreven! Dus maar weer onverrichter zake vertrokken: weer een Pourbus die van de aardbodem verdwenen is?

Via de Spaanse trappen zijn we daarna terug naar het hotel gelopen, waar we meteen in slaap vielen. Toen we ‘s avonds wilden gaan eten begon het warempel te regenen, dus voor de verandering maar eens binnen gaan zitten in plaats van op een terrasje. Overigens vonden we het eten in de doorsnee restaurants in Rome kwalitatief een stuk minder dan op Sicilië. Het duidelijkst bleek dat uit het ijs: terwijl daar in het zuiden allerlei vruchten en noten doorheen zaten lagen ze er hier alleen maar bovenop.

Daarna zijn we richting Tiber gelopen, want we hadden ‘s middags al gezien dat daar een boot lag die ‘s avonds rondvaarten verzorgde en natuurlijk wilden we ook wel eens de Tiber bevaren. We kwamen er tegelijk met een paar andere mensen aan en de boot vertrok meteen. Naar kaartjes werd tot onze verbazing helemaal niet gevraagd. Onze verbazing werd nog groter toen de kapitein direct koers zette naar de overkant. Daar stonden bij een aanlegsteiger nog wat mensen te wachten, dus gingen we er maar vanuit dat we die ook nog even op gingen pikken, alvorens aan een prachtige tocht door nachtelijk Rome te beginnen. Maar aan de overkant aangeland mochten we weer uitstappen! Toen we vroegen of de vaartochtjes altijd zo kort waren werd ons verteld dat dat kwam doordat er die avond een groot vuurwerk was op de Ponte S. Angelo.

Het vuurwerk bleek net afgelopen toen we aankwamen, maar er werd daar tussen de brug en de St. Pieter wel een groot openlucht concert gehouden met een licht- en diashow op de omliggende gebouwen, waar we een tijd zijn blijven kijken. Het spektakel werd georganiseerd door de gemeente Rome, naar aanleiding van het feit dat de 17 bruggen over de Tiber voortaan ‘s avonds verlicht zullen zijn. Voor ons niks nieuws, verlichte bruggen, maar daar blijkbaar wel.

Er was ook een expositie over de geschiedenis en constructie van deze bruggen, die voortaan allemaal van een informatiebord zullen zijn voorzien. Het hele project, riflessi di luce genaamd, gaf uiting aan de ‘herontdekking’ van de Tiber als monument en als stukje natuur midden in de stad. Ook het Tibereiland en de oevers zullen in de toekomst door verlichting aantrekkelijker gemaakt worden voor toeristen. Nog even, en er varen huurjachtjes door de Eeuwige Stad…

Maar de ruim 400 kilometer lange Tiber is buiten Rome nauwelijks bevaarbaar: vanaf de havenstad Ostia tot de monding van de Nera, 80 kilometer boven Rome, kunnen tegenwoordig alleen nog maar roeiboten varen. In de oudheid en in de 17e en 18e eeuw werden er via de rivier echter volop goederen vervoerd, maar de enorme verzanding van de benedenloop in de tweede helft van de 19e eeuw betekende het einde van de binnenvaart op de Tiber.