|
|
| Woensdag 1 | Vandaag wordt Parijs zelfs gestremd voor de scheepvaart. Dat komt niet zo heel vaak voor, we hebben het tenminste zelf pas een keer eerder meegemaakt. Al is het wel zo dat er tegenwoordig overal veel eerder gestremd wordt dan vroeger. Afijn, wij mogen op de Seine gelukkig stroomafwaarts. 's Avonds stoppen we wat vroeger aan Cléry, zodat Tara kennis kan maken met een andere jeugdige scheepshond. En wie rolt er tijdens het stoeien half in het kanaal…
|
| Donderdag 2 | Aan Janville stoppen we ook weer een uurtje eerder, zodat we morgenvroeg vers brood kunnen halen. En vanavond nog een mooie veldwandeling kunnen maken. De Oise is bruin, maar nog niet uitzonderlijk hoog. Daarna eten we couscous van de slager, smaakt prima.
|
Reactie van
sander | kwam wel een informatieve foto-site tegen op internet:
http://www.simonszand.net/Chomage.htm#deuxmilleseize
hartelijke groet, sander haven
|
| Vrijdag 3 | Aan Pontoise moet de stuw er net uit zijn, horen we op de marifoon. Dat moet dan vooral Seine-water zijn, want op de Oise zelf loopt niet bijzonder veel water. Toch maar even opletten, want de laatste jaren is hier het een en ander veranderd. Niet alleen de stuwen zelf, maar ook de regelgeving. En aangezien de signalisatie in Frankrijk vaak niet zo duidelijk is… Vroeger moest je als je via de stuw moest ook langs de andere kant van het eiland varen, nadien is dat aangepast, maar was dat inmiddels nu weer terug gedraaid of niet… Bij het eiland blijkt alles zoals gebruikelijk. Maar bij de stuw moeten we door het linker gat, en dan meteen weer naar de rechteroever volgens de borden. Alleen komt er net een opvaart aan, die dus door het rechter gat moet. In plaats van elkaar net beneden de stuw te kruisen, zoals de borden voorschrijven, besluiten we toch maar stuurboord-stuurboord te doen. Maar dat moet je dan wel vlug beslissen. In Andresy moeten we ook over de stuw, voor ons de eerste keer hier. De opgetrokken stuw hangt helemaal vol hout, maar hopen dat er niets omlaag komt… In de rivier drijft ook van alles en nog wat, enorme boomstammen, vlonders, pallets, tuinstoelen, bloembakken, een bankstel,… Bij aankomst in Limay blijken alle kades hoog genoeg, behalve op onze losplek, daar staat de rand onder water. De haven ligt ook veel voller dan normaal, maar we vinden toch nog een plekje tegen de wal.
|
| Vrijdag 3 | In afwachting van belading drinken we koffie, eten we, en drinken we nog maar eens koffie met de buren en ons bezoek. Het blijft tot het laatst toe spannend, maar er blijkt inderdaad genoeg lading voor alle drie de schepen. Daarna varen we nog naar Evergem. Waar we morgen weer een vrije dag hebben. Want we gaan natuurlijk geen 155 euro betalen om op zondag te kunnen varen om dat geklungel van het laadbedrijf te compenseren!
|
| Zaterdag 4 | en zondag 5 juni. We hadden er nog even over gedacht om naar Parijs te gaan, waar de Seine dit weekend zijn hoogste punt sinds jaren zal bereiken, maar dan zit Tara wel erg lang alleen. En meenemen is ook zowat: als ze hier al in de trein mag, moet ze waarschijnlijk een muilkorf om. Dus gaan we maar gewoon boodschappen doen en dan wat klussen. Tara heeft hoe dan ook een slecht weekend: omdat ze sinds vorige keer hier nogal gefixeerd geraakt is op konijnen(-luchtjes), mag ze daar deze ronde niet meer achteraan hollen. Ze wordt ofwel aan de riem uitgelaten, ofwel 'kort gehouden'.
|
| Maandag 6 | En dan weigert de kraanmachinist om te lossen: omdat de kade onder water zit, zou het schip daar tijdens het rollen lossen op kunnen zakken en dan omslaan… De chef acht dat laatste onwaarschijnlijk, maar blijkbaar heeft het personeel hier heel wat te vertellen, want er gebeurt niets. Behalve dat er regelmatig iemand van kantoor een foto komt maken. Dus maar 'ns een belletje naar Dordrecht (waar de telefoon vandaag waarschijnlijk wel roodgloeiend zal staan doordat de planning zo her en der in het water valt.) Even later krijgen we te horen dat ze ons toch maar gaan lossen. Als we bijna leeg zijn, komen we net op de onder water zittende de muur, maar met twee balkjes tussen de den en de poten van de kraan, en de kopschroef erbij, is het schip goed af te houden. Maar ik ben toch wel blij als we van onze rollen af zijn, want voor mijn gevoel ga je hier met lossen altijd veel schuiner als met laden, en als je dan ook nog een zenuwachtige machinist hebt… Vervolgens moeten we ook nog een paar uur op onze papieren wachten. Nou ja, we hebben de tijd: vrijdagochtend pas laden. En gelukkig niet op de Boven-Seine, Loing of Marne, waar alles gestremd en/of in panne is, maar op het canal de la Sambre à l'Oise. Hoewel de was eruit is, drijft er in de Beneden-Seine nog veel hout dat de schroef zou kunnen beschadigen of blokkeren nu we leeg zijn. Omdat met de camera voorop niet altijd duidelijk te zien is of het om een tak gaat, of om het topje van een diepliggende boomstam, ga ik maar op de uitkijk zitten. Dat is overigens bepaald geen straf, met dit mooie weer en al die prachtige huizen en tuinen langs het water. Binnen is het zelfs snikheet, hoewel alles open staat. Pas tegen de avond ontdekken we hoe dat komt: de warmtewisselaar staat ook nog open… Want vrijdag was het nog nat en koud. Ja, we hebben wel een bijzondere 'zomer' dit jaar. 's Avonds, aan Andresy, worden we nog getrakteerd op een urenlang flitsende aambeeldwolk in de verte.
|
| Dinsdag 7 | Vrijdag waren we het eerste schip wat via de stuw moest aan Pontoise, en nu zijn we hier het eerste schip wat weer via de sluis moet. Overal langs de Oise liggen schepen te wachten tot de Seine weer open gaat. 's Avonds komen we nog tot Janville, waar we gezellig bijpraten met een paar buren.
|
| Woensdag 8 | In plaats van 's avonds de ballastkraan al open te zetten, zetten we nu net voor we de sluis in gaan even de ballastjet aan… Helaas kan het water er 's avonds nog niet uit: omdat er op het canal de la Sambre à l'Oise maar tot half zes geschut wordt, struikelen we twee sluizen voor onze laadplaats. Wel een mooie plek om te wandelen. Op de sluis staat Tara alsmaar naar rechts te kijken, dus slaan we maar rechtsaf. Meteen sprint ze er vandoor, en duikt een paar honderd meter verderop de wei in. Waaruit vervolgens een paar verschrikte patrijzen opvliegen. Hoezo goede neus… De lucht ziet er dreigend uit, maar er valt geen spat uit. Als we na het eten nogmaals hetzelfde weggetje nemen, blijkt het echter overstroomd, of liever gezegd, er stroomt nu een riviertje dwars over. Er dwars door dan maar… Op de terugweg gaat Tara steeds zitten, alsof ze wat moet doen, maar er komt niets uit. Weer aan boord kotst ze haar maag ook leeg. Zo ziek heb ik haar nog nooit gezien, ze zal toch geen vergif binnen gekregen hebben… Omdat de bewoner van het sluishuis ook een hond en kat heeft, ga ik maar eens vragen of hij misschien het nummer van een dierenarts in de buurt heeft, voor het geval het nog erger wordt. De dichtstbijzijnde dierenarts blijkt echter in Origny te zitten. (Die kennen we nog wel, uit de tijd dat Roy vol wespen en 'aoutats' zat…) Het nummer heeft hij niet, maar hij verzekert me dat er hier geen gif ligt. Als ik een uurtje buiten heb gezeten, met Tara dicht tegen me aan gekropen, knapt ze inderdaad weer op, pfft.
|
| Donderdag 9 | Boven de laatste sluis gaat de jet aan, en als we aan de zwaaikom zijn pakt de schroef al niet meer ;-) Omdat het prachtig weer is, is het ruim ook zo droog. Helaas kunnen we niet eerder laden, omdat er een controleur bij moet zijn. Verven wordt het ook niet vandaag: Thijs niest zich te pletter. Maar ach, vervelen doen we ons nooit…
|
| Vrijdag 10 | De reden dat we graag wat eerder hadden geladen, is dat we dan op ons gemakje via het canal de Saint-Quentin hadden kunnen varen. Nu wordt het krap om vanavond nog in het lange pand van Saint-Simon te komen, en als we dat niet halen, halen we zaterdagmiddag de rame net niet, en liggen we zondag de hele dag voor de tunnel, aldus resultaten uit het verleden. En dan wordt het krap om op onze losdatum in Roermond te zijn. Deze keer zijn we echter drie kwartier vroeger vol dan vorige ronde, dus zou via St-Q er net in moeten zitten. Tenminste… De eerste automaat staat niet aan. De tweede staat wel groen, maar gaat niet open. Gelukkig wordt dat opgemerkt door een langslopend jochie, dat meteen z'n vader uit het sluiswachtershuis gaat halen. Die zet de sluis vast open, in afwachting van de itinerant… terwijl hij niet eens bij VNF werkt, vertelt hij even later. Goh, zijn er toch nog Fransen die initiatief durven nemen! Maar even later wordt onze hoop op Saint-Quentin definitief de bodem in geslagen. Er wordt hier in het kanaal namelijk van half een tot half twee middagpauze gehouden. Daar hadden we vorige keer ook wat verlet van, maar nu komen we net om kwart over twaalf aan die éne sluis die met touwtjes aan de deuren open getrokken moet worden. Daar zijn minstens vier VNFfers voor nodig, en de chef heeft beslist dat die pas na de middagpauze mogen komen. Zodat we, met zo'n anderhalf uur verlet, zeker niet meer via Saint-Quentin kunnen. Wat dat, naast alle oponthoud, zo onverdraaglijk maakt, is dat het VNF-hoofdkantoor zegt: 'Er komen te weinig schepen door de zuidelijke helft van het canal de Saint-Quentin, dus 'declasseren'…'
|
| Zaterdag 11 | Druk-druk in het canal du Nord. Vooral onze kant op zit het vol met pousseurs en canal du Nords, die vast gelegen hebben voor het hoge water op de Seine. Wij hebben echter geluk: onze achterbuurman stopt in Noyon, waardoor we in ons uppie verder kunnen schutten. En al met al komen we toch nog tot Peronne. Het grasveld op de sluis daar is gewoon bruin van de konijnen, dus loop ik met Tara maar de andere kant op. Daar zitten massa's escargots, waar ze gelukkig geen belangstelling voor heeft. En, aan de sporen te zien, ook een paar hele grote wroeters…
|
| Zondag 12 | Ondanks het slechte weer is het vakantieseizoen duidelijk weer begonnen: we hebben al diverse buren horen klagen over passagiersscheepjes en jachten die niet begrijpen dat je in het canal du Nord in een 'systeem' zit. (En dat je, als je uit wil slapen of dóór wilt varen, dus beter via Saint-Quentin kunt gaan). Als we beneden Clery liggen te wachten, krijgen we zelf ook te maken met een jacht dat denkt dat wij hier vakantie liggen te houden, want zodra de afvaart uitgevaren is, vaart hij ons voorbij. Hoho, dat gaat zo maar niet… vindt ook de sluiswachter, die de lamp rood houdt tot wij ingevaren zijn. Als we uitgevaren zijn, gaan we weer in de drijfmodus, want na zoveel jaar canal du Nord weten we wel (en anders kunnen we het ook nog op de AIS zien…) dat de pousseur voor ons echt de volgende sluis nog niet uit is. Het jacht beschouwt dat wederom als een teken om ons voorbij te drukken. Deze sluismeester laat hem wel als eerste invaren (met als gevolg dat hij in de sluis een mooier zwieper maakt als wij er in komen…). Bij de volgende sluis krijgt hij weer rood licht, tot Thijs tegen de sluiswachter zegt dat hij er wat ons betreft dan wel eerst in mag (kunnen we tenminste de schroef er op houden). Bij de volgende valt hij dwars voor de sluis, zucht…
|
| Maandag 13 | 'Zo druk heb ik het hier nog nooit gezien' verzuchten verschillende collega's op de Franse Schelde. Vierde schutting boven Fresnes is inderdaad wel zeldzaam. Al gaat het met een paar 105 meters erbij natuurlijk wel hard. En deze en gene die anders misschien was blijven liggen vlucht nu nog maar even het land uit, want morgen wordt er waarschijnlijk weer gestaakt in Frankrijk. Om van die grote jongens voor ons af te zijn, overwegen we even om via de Sambre te gaan, maar volgens teletekst en het routeprogramma is sluis Peronnes gestremd. Als we er voorbij zijn, vaart een opvaart er echter wel in. Grr, stremming geannuleerd zeker…
|
| Dinsdag 14 | Desondanks hoeven we geen spijt te hebben van onze route: zo slecht als het gisteren liep, zo lekker loopt het vandaag. Waardoor we nog bijtijds aan Steendorp vast liggen en Tara haar hoognodige beweging kan krijgen. Haar dagelijkse 'uitdaging' heeft ze al op de Boven-Schelde gehad, waar de sluizen vol krabben blijken te zitten. Waaronder een paar flinke jongens, die nog agressief zijn ook.
|
| Woensdag 15 | Onze Franse buren zouden in ons geval gisteravond nog via Antwerpen doorgevaren zijn naar Wijnegem, hoorden we ze op de marifoon zeggen. Maar door vandaag met het tij mee via Duffel te gaan, konden we gisteravond mooi vroeg vastmaken, hoeven we vanmorgen niet al te vroeg te beginnen, sparen we gasolie en komen we morgen toch wel op onze losplek, dus wat is de winst van dóórvaren?? Deze avond hadden we wederom lang door gekund, maar maken we boven het derde sluisje van Mol vast, waar Tara nog lekker even door het bos kan rauzen.
|
| Donderdag 16 | Bos heeft ook een nadeel: twee teken. Dus maar weer eens druppelen. Voor Tara wederom dé gelegenheid om een nat pak te halen. Deze keer valt ze niet overboord, maar rolt ze bij het drinken vanaf een steil stukje oever het kanaal in. Zelf kan ze er net niet uit klauteren, dus laat ik haar heel even 'bungelen', in de hoop dat ze daar wat van leert. Niet dus: ze schudt zich uit en gaat vrolijk weer op hetzelfde plekje staan te lebberen. In Roermond is het een 'feest van herkenning'. Of de hondjes in het park zich die ondeugende witte puppy nog herinneren is moeilijk te zeggen, maar hun baasjes wel: 'Wat is ze groot geworden!' Het park is intussen helemaal veranderd ten behoeve van de cruisevaart, maar gelukkig is ons mooie bedrijfsvaartplekje (nog) gehandhaafd. Dus gaan we 's avonds maar 'n hapje eten in de stad.
|
| Vrijdag 17 | Als we half leeg zijn, valt de loskraan in storing. In de loop van de middag is de kans op een reisje Soissons daardoor verkeken, dus hopen we maar dat de kraan vandaag niet meer gerepareerd wordt: dan hebben we ter compensatie ten minste een betaald weekend. Maar aan het eind van de dag maken ze ons toch nog net leeg.
|
| Zaterdag 18 | tot en met maandag 20 juni. Met de trein op en neer naar de thuisbasis. Tara moet geënt worden en Thijs een nieuw paspoort. Altijd lastig plannen als je nog niet aan de reis bent: kies je voor de normale procedure, met als risico dat je niet op tijd terug bent om je nieuwe pas op te halen, of voor de spoedprocedure, met als risico dat je meteen moet gaan varen… Het weekend brengen we, tussen de buien door, door met groen snoeien, wieden, verzamelen en naar de stort brengen.
|
| Dinsdag 21 | In Roermond lossen levert altijd verfschade op, dus breng ik maar weer eens een paar uur in het ruim door met plekjes bijwerken. Daarna 'n rondje stad. Intussen zijn we ook weer aan de reis: donderdag in Stein laden voor Moislains. Wel even wat anders dan de Sète of Arles waar we op gehoopt hadden voor de vakantie… maar in ieder geval zijn we zo op tijd terug voor het paspoort :-(
|
| Woensdag 22 | Als ik met Tara een rondje over sluis Linne loop, rolt ze door iets wat wel zó vreselijk naar mest en vis stinkt, dat we haar nog tijdens het schutten onder de douche moeten zetten. Wat ze bepaald niet op prijs stelt. In de waterworsteling merken we niet, dat ze niet alleen haar kop en rug vol heeft gesmeerd, maar ook nog haar borst, zodat we alsnog een tijd van die heerlijke geur kunnen genieten… Want madame is ook een beetje ziekjes vandaag (schijnzwanger, entingen?) waardoor we haar toch maar geen tweede wasbeurt aandoen. In Maasbracht maken we een pitstop voor scheepsartikelen, brood van de bakker en de bieb, in Stein wordt de rest van de voorraden aangevuld.
|
| Donderdag 23 | Voor we vol zijn is het al vier uur. Daar zijn we niet zo blij mee, want volgens de planning moeten we dinsdag al weer lossen. In Briegden stoppen, waar een bekende sleepboot blijkt te liggen, zit er dus helaas niet in: we moeten vanavond nog minstens door naar Hasselt. Het is de hele dag al stikbenauwd, en aan Genk krijgen we dan ook een hevige onweersbui over ons heen. Omdat het zo vreselijk tekeer gaat, knallen, flitsen, wind en hoosbuien, ga ik maar 'vosje zoeken' spelen met Tara om haar af te leiden, terwijl Thijs alleen nog maar met behulp van de radar kan zien waar we varen. Een grote buurman die met z'n stuurhut onder een brug blijft liggen, waardoor hij niet zichtbaar is op AIS, maakt het nog wat spannender. Intussen kan het raam in de roef zoveel regen niet meer verwerken, waardoor het water tussen de betimmering door naar binnen loopt. Ik gooi maar een handdoek in de plas en ga vosje weer verstoppen. Net de Titanic hier: al stroomt het water over de vloer, dóórspelen…
|
| Vrijdag 24 | De waterschade valt mee: alleen wat natte tijdschriften in de kast. In Brabant en Limburg blijken de hagelballen die daar uit 'onze' bui gevallen zijn echter voor miljoenen schade aangericht te hebben aan kassen en daken. En we hebben nog meer geluk: op het Albertkanaal blijkt nèt achter ons gestaakt te worden. En voor ons, aan Wijnegem, ook, maar we kunnen wel via Duffel naar de Schelde. En als we erop gevaren hadden, hadden we het tij daar niet mooier kunnen treffen! Alleen aan Merelbeke hebben we pech: daar wordt 's avonds wel gestaakt. Zodat we niet door kunnen richting Evergem, waar buren op ons lagen te wachten.
|
| Zaterdag 25 | Aangezien de Schelde gestremd is voor onderhoud, moeten we deze ronde via de Leie. Waar het dan ook behoorlijk druk is. Tijdens het wachten voor de sluizen loop ik een maar rondje met Tara of naar de bakker. De voorbuurman maakt 's avonds wat vroeger vast aan Comines, zodat wij er bij kunnen komen. En buurvrouw en ik onze ingrediënten dus maar samenvoegen tot één maaltijd.
|
| Zondag 26 | Goed voor de socialisatie: tot Don schutten we samen met een groot schip met veel kinderen en honden aan boord. Omdat Moislains er morgen nu toch wel in moet zitten (en zoniet, zit er nog een collega voor ons uit die dan als eerste kan lossen…), stoppen we 's avonds in Douai voor de pizzeria. Er hangt niks op de deur, volgens de buren moet hij open gaan, maar de rolluiken blijven de hele avond gesloten. Misschien vanwege het voetbal. Dan alsnog maar zelf koken :-(
|
| Maandag 27 | Als Thijs zich bij aankomst bij de silo gaat melden, krijgt hij een onvriendelijke ontvangst: onze lading blijkt bestemd voor de concurrent. We blijven toch maar aan de kade liggen, en zien dan morgen wel waar de loskraan komt te staan. Vervolgens ga ik met Tara kijken of er nog mooie, grillige vuurstenen (soms lijken het net stukjes gotische kathedraal) voor in de tuin van de helling af gerold zijn. Nou ja, Tara heeft natuurlijk geen oog voor vuurstenen…
|
| Dinsdag 28 | Samen met onze achterbuurman hebben we aangenomen om aanstaande maandag in Clery te laden voor Veghel. Tegen die bestemming konden we natuurlijk geen nee zeggen, zeker niet omdat spitsen daar sinds de schaalvergroting bij twee van de drie bedrijven niet meer welkom zijn. In een normale zomer was die lange laaddatum ook geen punt geweest, dan hadden we mooi wat kunnen verven, maar nu wordt er alleen maar regen voorspeld. Dus rijden de buurman en Thijs na het lossen naar de silo, om te vragen of we niet wat eerder kunnen laden. Met het idee dat ze je ter plekke en met z'n tweetjes minder gauw afschepen, dan wanneer een van de twee dat telefonisch vraagt… Wat de silobaas betreft kunnen we deze week inderdaad nog laden, hij moet alleen even met de controleur overleggen. Aan het eind van de middag blijkt hij daar nog steeds 'geen tijd voor' gehad te hebben.
|
| Dinsdag 28 | tot en met woensdag 5 juli. Veel retourwerk is er niet in de aanbieding, en het beetje dat er is wordt steeds ofwel geannnuleerd, ofwel is ver leeg varen en/of met een lange datum. Uiteindelijk wordt het Marquion-Nijkerk, met een lange laad- én losdatum. Vervelen doen we ons in ieder geval niet in Soissons. Ik naai nieuwe, doorlopende zonnelappen voor langs de roef (best een gepuzzel, doordat er zowel in het gangboord als in de roef zeeg zit, en niet parallel) en Thijs voorziet (tussen de buien door) het gangboord rond de roef van diverse lagen primer en lak. Hopelijk zijn we daar met die twee componentenverf nu weer voor 'n hele tijd van af. Aanvankelijk hadden we overwogen het gangboord heel licht grijs te maken, in de veronderstelling dat het daardoor veel minder heet zou worden (o.a. vanwege hondenpootjes), maar in de volle zon bleek lichtgrijs maar 4 graden 'koeler'(46 in plaats van 50 graden…), dus dat weegt niet op tegen het extra poetsen. Verder ga ik nog een middag met een buurvrouw de stad in om oude stenen en verborgen tuinen te bekijken (en te fotograferen). Tara komt hier in Soissons ook wel aan haar trekken: beneden de sluis kun je kilometers door bos en veld fietsen over onverharde paden langs de Aisne. Onze speurneus laat ons ook nog even perplex staan door met een bankpasje aan te komen sjouwen dat een van de voorburen blijkbaar in het grasveldje naast het schip verloren was! Een dag of drie voor we moeten laden zakken we de Aisne af naar de palen beneden Carandeau, waar ook al zo'n mooi hondenfietspad is.'s Morgens komen daar twee Engelse jachten langs stormen, die vervolgens volaan in de ankers moeten omdat de sluis niet vanzelf open gaat. Blijkbaar vergeten een afstandsbediening te vragen aan Janville. Dus drukken wij wel even heel vriendelijk voor ze op de onze … Even later kunnen we ook nog een collega helpen met onze afstandsbediening… en die krijgt 'm wel mee voor de volgende sluizen ;-) Daarna op 't gemakje naar Marquion, waar we nog een dag over hebben voor boodschappen en klusjes.
|
| Woensdag 29 | Als we deze week nog kunnen laden, blijven we boven sluis Clery, maar als het maandag wordt gaan we toch maar beneden de sluis liggen. Want boven de sluis lig je ofwel onder een overkapping (vol duiven…) , ofwel in de weg voor wachtende schepen, ofwel op twee ongelukkige steigertjes waar je met iedere 'bassinée' tegenaan steigert. Nogal ergerlijk dat de silobaas niks laat horen, dus probeert Thijs het maar eens via een ander lijntje. Dat helpt: net voor sluis Clery worden we door kantoor teruggebeld dat de controleur vrijdagochtend kan.
|
| Donderdag 30 | In Nederland had ik, er al vanuit gaande dat we waarschijnlijk wel ergens in het CdN zouden gaan laden, maar vast voor de heen- én terugreis boodschappen gedaan. Maar als de buren aanbieden dat we met hun auto naar de supermarkt-op-de-berg kunnen, zeggen we daar toch geen nee tegen: kunnen we mooi wat zware dingen als water en melk inslaan. Van de gelegenheid gebruik makend gaan we ook nog maar even bij de plaatselijke Gamm Vert en de Brico kijken. Weer aan boord proberen we eens koffie met chicorée, dat hier nog veel verkocht wordt. Brr, dat gaat 'm toch niet worden…
|
|