|
|
| Donderdag 1 | tot en met zondag 4 oktober. Want na twee keer lossen heeft ons mooie ruimpie alweer heel wat verfschade opgelopen. Bovendien blijkt de Zuid-Franse kunstmest niet zo hard te roesten als de Zuid-Nederlandse, maar wel een hardnekkige kalkaanslag achter te laten op de buikdenning, zodat de hogedrukspuit er nog aan te pas moet komen. Verder werken we de administratie bij en ruim ik het vooronder maar weer eens op. Hoewel Thijs nog steeds erg veel last heeft van z'n schouder, nemen we toch maar een Chalons-Herent aan, met een ruime laaddatum. Als de buren naar Lyon verkassen, besluiten wij nog maar even in Chavanay te blijven: met Tara kunnen we toch niet de stad in, en we liggen hier wel heel mooi om haar uit te laten. Ze doet hier nu alles netjes op de wal (al moet ik daarvoor elke morgen wel stipt om 7 uur uit bed). Maar als er een hondje, jogger of kindje langs komt, hoort of ziet ze ons absoluut niet meer, en gaat erachteraan. Tot twee keer toe moeten we haar zelfs met de fiets terug halen. Oef, een pup die niet ver van de baasjes weg durfde, en niet veel van andere honden en mensen moest hebben, was toch ook wel makkelijk… Verder is het dus een onverbeterlijke scharrelaar, die niet wil apporteren (want dat betekent loslaten). Maar aan boord is ze best braaf. Voor 'n ondeugende puber dan…
|
| Maandag 5 | Als we nog wat reserve willen hebben in het kanaal, bijvoorbeeld om wat vroeger te kunnen stoppen met slecht weer, moeten we vandaag toch echt aan de terugreis gaan beginnen, en bij voorkeur nog een stukje boven Lyon komen. Normaal zie je al op tegen 5,5 dag afgebroken varen, maar nu helemaal: Thijs heeft nog steeds veel last van z'n schouder. Maar ja, hoe lang moeten we dan blijven wachten, een week, twee weken? Gelukkig hebben we nog een hele zak pijnstillers over van Thijs z'n ziekenhuisverblijf vorig jaar. Jawel, het is weer eens najaar…
|
| Dinsdag 6 | Om het vooruitzicht dakloos te mogen varen nog aantrekkelijker te maken gÃet het vandaag. We nemen ons dan ook heilig voor tot april niet meer naar het zuiden te gaan! Ik heb nergens zin in vandaag, maar om toch wat nuttigs te doen, ga ik de zomerkleren maar 'ns opbergen, de winterkleren tevoorschijn halen, de sokken weer verenigen etc. Met hulp van Tara heb ik daar wel 'n dagtaak aan…
|
| Woensdag 7 | Normaal maken we alles tijdens het varen klaar, zodat we tijdens het schutten in Heuilley alleen de stuurhut nog even af hoeven te breken. Maar nu Thijs nog half uitgeschakeld is maken we maar op de palen vast om dat rustig anders-dan-anders te doen. Het dak is er nog niet af, of het begint $&*@! alweer te druppen. Gelukkig knapt het al snel weer op, en is het zelfs nog best aangenaam om in de buitenlucht te zitten. Behalve van het zonnetje op onze rug, de appels, de noten en de praatjes hier en daar op de sluizen, genieten we ook van ons hondje, dat afgebroken varen helemaal geweldig vindt.
|
| Donderdag 8 | Het voordeel van automaten is wel, dat je 's morgens eens een half uurtje later kunt beginnen, in afwachting van het daglicht, en dan ook nog een half uurtje onder de sluisbrug kunt liggen om ballast bij te zetten, zonder dat er een sluismeester staat te wachten. Sterker nog, tot de tunnel krijgen we helemaal geen mens te zien. Aan de andere kant kunnen we nog een paar sluisjes af doen. Tot drie keer toe wordt ons gevraagd of we niet aan Langres willen blijven liggen. Nee, het is droog, windstil en nog licht, dus gaan we door. Ook al betekent dat, dat er 's avonds nog iemand opgetrommeld moet worden voor één of twee sluizen. Moeten ze er maar voor zorgen dat die eerste drie geautomatiseerde sluizen sneller klaar staan: nu lig je drie keer tien minuten te wachten, en dan willen ze dus ook nog dat je een half uur vroeger vastmaakt omdat je daardóór nog maar één handsluis doet…
|
| Vrijdag 9 | Tja, dan kun je moeilijk zeggen dat je de dag erna graag een half uurtje later zou willen beginnen… Dus zetten we de wekker maar op zes uur, zodat Thijs nog even rustig op gang kan komen met midalgan en paracetamol, voor we om zeven uur in het pikkedonker en de mist naar de eerste sluis scharrelen – die ook nog eens in een bocht ligt. Voor ons gevoel ligt de volgende sluis wat verder weg, zodat we nog wel een bakje koffie kunnen pakken. Voor ik naar beneden ga kijk ik toevallig langs het schip, en zie in de mist een soort versmalling voor de kop opdoemen… 'Zat hier nou een aquaductje in het pand…?' Oeps, ho, dat blijkt de volgende sluis al, totaal onverlicht… Toch maar wat ballast eruit, nu we de laagste (sluis)bruggetjes weer gehad hebben. En afvarend kun je ook even 'gassen' voor die bruggetjes, omdat je dan weer de ruimte in gaat. Als de hoogte-markeringsfles op het voorroefje een paar keer om gekletterd is, heeft Tara de lage bruggen bij het sluis-uitvaren meestal wel in de gaten. Het is zelfs komisch om te zien hoe ze eerst met een vuile blik de brughoogte inschat en dan zo nodig een stukje over de luiken naar achteren rent, waar ze meer stahoogte heeft. Maar het blijft natuurlijk een pup, die af en toe afgeleid is door een spin, vlindertje of bramentak… zodat ik haar soms nog maar net op tijd van het voorroefje af kan sleuren. Pfft, slecht voor je hart. Na de brug wordt ze dan toch weer op de luiken geparkeerd, want dat touwen opschieten vind ik al zwaar genoeg zonder dat er 12,5 kilo hond met vier poten aan hangt te trekken… (wat ze bij Thijs overigens niet doet). Het touwwerk hebben we deze ronde namelijk maar verdeeld. Het sluisjes draaien komt vandaag volledig op mij neer, dus ik slaap 's avonds wel…
|
| Zaterdag 10 | In Chavanay deed Tara alles netjes op de wal, maar in het kanaal ruikt iedere sluis zo interessant dat ze vergeet haar behoefte vlug tijdens het schutten te doen. Dat leidt soms tot onaangename verrassingen: sta je geconcentreerd te 'tellen' voor de sluis, doe je een stap naar achteren om naar binnen te gaan, blijk je met twee voeten in iets zachts te staan… shit ;-)
|
| Zondag 11 | Hoewel het iedere dag een beetje kouder wordt, zijn we al lang blij dat het droog blijft en (zeker in dit smalle-bruggen-stuk) niet al te hard waait. Onderweg zijn we weer allerlei oplossingen aan het bedenken geweest, van een laag houten of aluminium met plexiglas 'ballasthutje' tot een soort bimini, om maar niet zo afhankelijk te zijn van het weer, maar we komen er niet uit. Waar we wel (nèt) uit komen, is 'het kanaal'! En dan word je touw 's avonds los gegooid door een passerende dronkenlap. Er lopen hier aan Vitry nog meer rare figuren rond en vanuit het nabijgelegen bos klinken ook allerlei vreemde kreten… Brr, dat is ook een nadeel van afgebroken varen, dat de deur 's nachts niet op slot kan.
|
| Maandag 12 | Vandaag lijkt het wel zomer! Het laatste stukje naar Chalons haasten we ons dan ook niet, tot we zien dat de Westropa daar nog ligt. Als die vertrokken is, beginnen we op het gemakje aan de wederopbouw en de grote schoonmaak. In de stuurhut kom ik nog diverse bougainvilleblaadjes uit Frontignan tegen…
|
| Dinsdag 13 | Vandaag blijkt het toch echt wel herfst: mistig en fris. Als de dichtstbijzijnde bakker dicht is, fiets ik maar meteen door naar de supermarkt - om daar tot de ontdekking te komen dat ik maar 10 euro bij me heb. Dat is zelfs bij de Aldi niet voldoende voor een week boodschappen, dus na de middag nog maar een keer heuvelopwaarts :-( Vervolgens een wandeling langs de Marne met Tara, en dan naar de Gamm Vert, want de bodem van de laatste zak hondenbrokjes komt in zicht. De controleur komt ook nog even langs, om te zeggen dat ze morgenvroeg écht om 7 uur beginnen, erg vroeg voor Franse begrippen…
|
| Woensdag 14 | Nou lijkt het weer winter: zo guur, dat we het gevoel krijgen dat het bijna Kerstmis is… Blij dat we niet meer afgebroken aan 't varen zijn! Tijdens het laden arriveren de buren, die aansluitend mogen laden, in plaats van morgen, zodat we samen naar Herent kunnen varen.
|
| Donderdag 15 | We leven hier van de vruchten des velds, of liever gezegd, des sluizes: rapen walnoten en kweeperen, kopen sla (al lijkt die meer op andijvie) met kluit en tomaten bij een sluismeester, en krijgen er ook nog een flinke bos peterselie bij.
|
| Vrijdag 16 | Gelukkig voelt Tara zich (nog) niet geroepen de maaltijd te completeren… Ze heeft duidelijk meer jachtdrift dan Kia, al 'jaagt' ze eerder als een kat. Het is komisch om te zien hoe ze voorzichtig door het lange gras sluipt, om zich vervolgens met een snoekduik op haar (denkbeeldige?) prooi te storten.
|
| Zaterdag 17 | Blijkbaar heeft ze gisteren toch wat 'gevangen': maar liefst drie teken. Gelukkig zitten ze nog niet vast. Meteen maar weer eens behandelen dan. Geen tuigje om - want net gedruppeld… natuurlijk hét moment om weer eens overboord te vallen. En dat gebeurt dan ook: als ze op de luiken zit en naar binnen wil, heeft ze nog niet het benul om naar voren (d.w.z. de 'verkeerde' kant op) te lopen en er daar af te springen, maar als wij haar achter van de luiken af willen tillen, springt ze steeds opgewonden achteruit. Dus laten we haar maar lekker buiten zitten. En dus denkt madame 'dan spring ik zelf wel achter van de luiken af…' plons! Gelukkig hoor ik wat krassen, en gelukkig hebben we niet al te veel gang omdat de achterburen de sluis kapot hadden, maar anders ben je hier op de Aisne zo een end weg. Omdat ze richting wal begint te zwemmen (wat we onze vorige honden bewust geleerd hebben, maar wat in dit geval geen oplossing is omdat we hier niet bij de kant kunnen komen, en Tara vast en zeker ook niet meer van de wal het water in zal gaan…) roepen we haar richting schip, en wonder boven wonder komt ze keurig netjes naar ons toe gepeddeld. Trapje buitenboord en hup, aan haar nekvel weer aan boord. Driemaal is scheepsrecht, zullen we maar hopen…
|
Reactie van
Piet | Heeft Tara misschien een beetje zeehondenbloed?
|
Reactie van
Picaro | Een héél klein beetje dan maar: ze gaat echt niet vrijwillig het water in… Heel anders dan Kia wat dat betreft (nou ja, wat alles betreft ;-)
|
| Zondag 18 | Vanwege een sluis die een paar dagen in panne is geweest, loopt alles weer eens op 'n hoop in het canal du Nord. En dan is het ook nog zondag, dus een korte vaardag mét middagpauze. Die treffen we ook nog eens net aan Cléry, waar het altijd al stagneert, zodat we wel 3,5 uur stil liggen. Dus ga ik maar een stukje met Tara lopen. Op de heenweg houdt ze me goed in de gaten, maar op de terugweg is het 'bekend terrein' en komt het loedertje pas terug als ze daar zin in heeft. Weer bij het schip staan we op de wal nog even met buren te praten, als er andere buren met een hondje langs komen lopen… en wég zijn ze met z'n tweetjes. Doof en blind voor alles behalve dat hondje, moeten we haar uiteindelijk met de fiets terug gaan halen. Het andere hondje krijgt flink op z'n falie, tja, dat werkt natuurlijk helemáál niet…
|
| Maandag 19 | Als ik met Tara een pandje meeloop in het canl du Nord, zie ik op een pas gerooid aardappelveld nog een heleboel krieltjes liggen. Dus vul ik maar een poepzakje voor ons avondeten… een doggybag, maar dan anders ;-)
|
| Dinsdag 20 | Er zijn van die dagen waarvan je je werkelijk niets meer kunt herinneren als je een maand later aan je logboek begint, en dit is er zo een…
|
Reactie van
Hans | Kan me het goed voorstellen dat dat moeilijk is. Maar altijd komt er toch weer een stukje. Ik lees al heel jong over jullie frankrijk avonturen en verlang dan weer naar de volgende zomer,om weer lekker te kunnen varen. Dit jaar was het weer eens Parijs.Varen met een afgebroken stuurhuis lijkt me trouwens in de wintermaanden niet erg aantrekkelijk! Goede vaart!
|
| Woensdag 21 | Aan Temse krijgen we te horen dat we morgen achter de Westropa moeten lossen. Dus maar eens bellen hoe laat die leeg denkt te zijn. Oeps, rond 9 uur… dat wordt nog krap! Haasten heeft nu nog geen zin, omdat we nog zeker een uur aan de Zennegatsluis moeten wachten voor het water hoog genoeg is om erin te kunnen, maar eenmaal in het kanaal gaan we toch maar proberen om nog zover mogelijk te komen. Dat wordt onder de Ambroosbrug, aangezien we hier geen andere vastmaakmogelijkheid zien dan de remming op de pijler. Dus Tara heeft pech. En wij ook: het blijkt een vrij drukke spoorbrug, zodat we de hele nacht treinen liggen te tellen.
|
| Donderdag 22 | Just-in-time om de laatste grijper uit de Westropa te zien gaan. Alleen blijkt er nóg een geladen spits te liggen, die de planning blijkbaar vergeten was. En terwijl de buurman en Thijs op kantoor staan te wachten, schuift die onder de kraan. Vervolgens krijgen we ook nog te horen dat als er een kempenaar aankomt voor die spits leeg is, die ook nog voor ons moet lossen. Die kempenaar is er bijna, dus dat gaat morgen worden voor wij aan de beurt zijn. $&#! daar ben je dan om zes uur voor begonnen… het is ook altijd hetzelfde liedje hier. Als de Westropa vertrokken is, vraagt de inmiddels ook gearriveerde Traveler of we mee naar Leuven gaan. Vanwege Tara zien we daar toch maar van af. Achteraf maar goed ook: als de spits voor ons leeg is, maakt de kempenaar geen aanstalten om te gaan lossen, en dus schuiven wij maar onder de kraan… Tijdens het lossen worden we gebeld of we maandag in Terneuzen willen laden voor Ribecourt. Mijn eerste reactie is 'nee bedankt': om nou na twee maanden meteen weer richting Frankrijk te gaan, terwijl we toch wel e.e.a. van plan waren in Nederland, en er een flinke stapel post ligt te wachten… Maar als we er nog eens over nadenken is het misschien nog niet zo'n gek idee om meteen nog maar een reisje te doen, want waar moeten we anders heen als we leeg zijn? We kunnen wel op de bonnefooi naar Nederland varen, maar stel dat we vervolgens weer in België moeten laden… En dus besluiten we dit reisje maar te gaan doen, in de hoop dat we volgende ronde wél in Nederland lossen, en blijven dan maar wat langer liggen. Omdat ik morgen dan vanuit Terneuzen de post op moet gaan halen, een behoorlijke reis met bus, trein en bus, varen we 's avonds nog richting Zennegat – maar eerst nog een klein afscheidsetentje met de buren: frieten!
|
| Vrijdag 23 | Zien we de Westerschelde ook weer eens… Alvorens op de bus te stappen, ga ik eerst nog vlug mijn bibliotheekboeken inleveren, waarvoor ik, na twee maanden buitenland, net één dag te laat ben. Bij de bieb tref ik de buurvrouw waarmee we maandag gaan laden. Die biedt aan dat als ik nog nieuwe boeken wil lenen zij ze wel naar boord brengt. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen!
|
| Zaterdag 24 | Post nakijken, koffiedrinken met oom en tante, wat onkruid uit de tuin rukken, koffiedrinken met schoonpa en schoonma, wat boodschapjes doen, eten bij broer en schoonzus. Tara, die vandaag al weer een half jaar wordt, mist me aanvankelijk heel erg, tot blijkt dat het baasje ook best voor brokjes kan zorgen… ;-)
|
| Zondag 25 | En als het vrouwtje terug komt heeft ze een héle grote zak brokjes bij, want Thijs z'n ouders zijn zo vriendelijk me met de auto terug naar Terneuzen te brengen. Aangezien de supermarkt hier vandaag open blijkt, kan ik voor onszelf ook nog wat vers voer inslaan, maar 's avonds halen we toch maar een chineesje, want dat is weer lang geleden.
|
| Maandag 26 | Wanneer de logés vertrokken zijn, gaan wij richting Zevenaarhaven – en vallen prompt in de mist. Gelukkig is die tegen de tijd dat we geladen zijn weer opgelost. Bij Evergem staat de sluis klaar voor ons, en we kunnen er ook nog eens alleen schutten. Dus dat is zomaar een uur winst, maar op de Schelde is de gang er weer helemaal uit, doordat we een paar zware jongens voor hebben waarbij we niet in de sluis passen. Om vrijdag nog te kunnen lossen moeten we wel een beetje doorvaren, maar boven Kerkhove zijn we dat wachten zo zat, dat we toch maar vastmaken, in de hoop dat er vannacht niet al te veel voorbij komt varen.
|
| Dinsdag 27 | Wel dus. Op de AIS zien we dat we nu vier schepen voor ons hebben aan Spiere. Bij twee kunnen we bij, bij twee niet. Als we pech hebben, zijn die twee waar we bij passen net weg tegen de tijd dat wij aan de sluis komen, en hebben we vijfde schutting. Maar we blijken vandaag wat meer geluk te hebben dan gisteren: wanneer we bij de sluis arriveren kunnen we in een keer met nummer drie mee schutten.
|
| Woensdag 28 | Onze voorbuurman voor Ribecourt zijn we door alle tegenslag letterlijk en figuurlijk uit beeld verloren. Aan Sluis 1 van het canal du Nord 'zien' we hem op de elektronische kaart zelfs niet eens meer in de vallei, dus die zit er echt een end voor… Tenminste: aan Sluis 3 zien we opeens een bekend blauw kontje opdoemen. Blijkt de AIS van de buurman het af en toe niet goed te doen… nee, je kunt er echt niet 'blind op varen'.
|
| Donderdag 29 | Verder loopt het canal du Nord een stuk beter dan vorige ronde, zodat we nog bijtijds in Ribecourt zijn. En dan met alle collega's die er nog van de vorige partij liggen bij de buren koffie drinken. Volle bak daar!
|
| Vrijdag 30 | Na het lossen weer met z'n allen bij een andere buurman koffie drinken… die een jaar geleden nog als 'opstapper' bij ons aan boord was! Tara mag ook mee. Wel spannend hoor, met zo'n rondwandelend mini-kattebeest, dat honden totaal niet vreest… spannend voor Tara, maar nog meer voor ons :-)
|
| Zaterdag 31 | t/m dinsdag 3 november. Elke dag naar het bos met buren en buurhonden, allerlei achterstallige klusjes zoals de afzuigkap grondig schoonmaken, de keuken opnieuw verven, de fiets van licht voorzien en de schotelantenne van een nieuwe kabel, in de veronderstelling dat we hier de rest van de week nog wel zullen liggen. En dan zijn we onverwacht aan de reis om deze week nog te laden. Berry au Bac – Beloeil. Een niet zo populaire bestemming omdat je er zelf moet lossen en je een end leeg moet varen voor je rond kunt. Maar aangezien er ook een mooi kasteel moet zijn, en we nog nooit in het Canal Blaton-Ath (met z'n smalle spitsensluizen) geweest zijn, nemen we dat maar op de koop toe.
|
|