LOGBOEK AUGUSTUS 2014

 Juli
2014
 
September
2014
Zaterdag 9Koffievisite, nog even naar de markt en de bakker en dan gaan we vast een stukje richting Limburg doen, want met die weekend-bedieningstijden haal je Den Bosch – Stein niet in een dag.

Reactie van
Thiel v Giesen
De koffie was weer lekker. Bedankt.

Zondag 10Ahum, en ook niet in anderhalve… Normaal gesproken hadden we het wel gered, maar met al die jachten (waaronder ook nog een die zich ophangt…) duurt het schutten overal net wat langer. Zodat we 's avonds net aan Born stranden. Is geen ramp, we zijn morgen toch pas als derde aan de beurt.

Maandag 11Zodat ik ook even nog boodschappen kan doen. Meestal vul ik in Stein alleen de laatste gaatjes in de koelkast bij, maar deze keer zijn we helemaal niet aan reisinkopen toe gekomen, hoewel we zelfs een auto gehuurd hadden. Voor en tijdens het laden krijgen we een treiterbuitje, maar de grote boze bui komt gelukkig pas als de luiken er weer op liggen. 's Avonds blijven we maar beneden sluis Ternaaien liggen: nog even 'onbeperkt' Nederlands internet.

Dinsdag 12Iedere keer als je hoort dat er een schip (bijna) gezonken is, of dat buren bij een inbraak hun complete documentenkoffer kwijt zijn geraakt, denk je: eigenlijk zou ik alle scheepspapieren, diploma's en onvervangbare oude foto's toch eens moeten scannen. Maar het komt er nooit van. Vandaag heb ik eigenlijk ook wel wat beters te doen, maar ga ik er toch eens aan beginnen.

Woensdag 13Omdat het tij op de Schelde niet mooi uit kwam, zijn we maar weer eens via de Sambre. Zoals gewoonlijk een lijdensweg. Deze ronde hebben we een voorbuurman waar we niet bij in de sluis passen en die ook geen AIS heeft. Zodat wij en een andere spits bijna iedere sluis liggen te wachten tot hij uit- of, nog erger, ingevaren is. Maar nog langzamer gaan draaien is ook weer geen optie, want opeens staat er dan toch een sluis voor ons klaar. 'Goh, er bestaan toch nog groene lampen', verzucht onze buurman. Ja, dat krijg je ervan als je de Sambre samen met ons doet… Boven Charleroi worden we ingelopen door buren die ruim na ons in Stein geladen hebben. 'Fijn varen altijd, deze route', vinden zij…

Donderdag 14Voor de verandering straalt het geluk van deze buren eens over op ons, in plaats van andersom: lang voor we er zijn, staat Strepy-Thieu al groen voor ons, en ook de beide Peronnes lopen we zo in. Maar dan is het weer gedaan. 'Een ogenblikje geduld', zegt de olieboer. Maar voor het bunkerbootje eens bij ons is, zijn we %&*#! een uur verder. Net voor sluis Fresnes worden we opgelopen door een vlot liggend containerschip. 'Ik kan gewoon niet langzamer draaien', verontschuldigt buurman zich. Als hij opgeschut is, zegt de sluismeester dat hij nog een schuttinkje af doet, en dan is het sluitingstijd %&*#! Niet dat we zoveel haast hebben, in Ribecourt zijn we minimaal nummer drie. Maar met zo'n lang pand achter je, loop je het risico dat je morgenvroeg een volle schutting hebt, en dat het dan weer de hele dag wachten is tot iedereen in- en uitgevaren is.

Vrijdag 15Een oud-collega is gebeld door een Franse bevrachter over een reis constructie van Sens naar Salaise – en weer terug! Als we interesse hebben moeten we er maar achteraan gaan. Van alle kanten horen we dat het rustig is met werk, en een retourtje zuiden is toch vrij uniek… dus wagen we er maar eens een telefoontje aan. Er blijken wel wat maartjes aan te zitten: het ding is 16 meter lang, dus moet het waterschot eruit. En weegt maar veertig ton, dus dat wordt twee keer tien dagen afgebroken door de Centre. (Canal de Bourgogne gaan we toch maar niet proberen…) Bijballasten is geen optie, want het moet nog snel ook: 15 september moet de constructie in Le Havre op een zeeboot. Maar het is weer eens wat anders, en dus besluiten we er maar voor te gaan. Alleen moet de klant nog een besluit nemen…

Zaterdag 16Wel even wennen, dat we weer een hond hebben in plaats van een vloerkleed… Toen we uit Den Bosch vertrokken was Kia totaal afgepeigerd (wij zelf ook trouwens… en iedereen maar denken dat je vakantie hebt als je stil ligt ;-) van het achter ons aan strompelen (omdat ze ons niet meer hoort, wil ze ons constant in beeld hebben), mee hier naar toe, mee daar naar toe,… Maar na twee dagen rust en regelmaat bleek ze als herboren: veel speelser als voorheen, weer zelf over de drempel stappen, iedere sluis de wal op willen en honger als een wolf… Eerst dachten we dat we dat aan de ronduit herfstachtige temperaturen te danken hadden, tot we ons realiseerden dat het waarschijnlijk kwam doordat haar oude medicijn na een maand wat anders (omdat de dierenarts in Weert dat niet had) weer goed aanslaat. Dus het zal wel een tijdelijke opleving zijn. Maar leuk is het wel: ik kom zelf ook weer vaker buiten!

Zondag 17Bij aankomst in Ribecourt staan de buren net op het punt naar een brocante te gaan. Of we zin hebben om mee te gaan? Nou en of! Ondanks de bijzondere 'setting' (half landhuis, half fabriek) blijkt de koopwaar niet veel soeps, en het weer werkt ook niet echt mee. Maar meteen terug is ook zowat, dus besluiten we nog even naar Coucy-le-Chateau te gaan, waar we toch al vlak bij zijn. Hoewel de ruïne in de Eerste Wereldoorlog ook nog eens opzettelijk zwaar beschadigd is door de Duitsers, is nog goed te zien hoe imposant het kasteel ooit geweest moet zijn. Na een rondje door het dorp, dat ook grotendeels binnen de oude vestingmuren ligt, gaan we ook nog maar een (ongezond…) hapje eten. Onze jongste spitsencollega (19!) moet hier ook ergens in de buurt zitten, mét onze stagiair van begin dit jaar. Telefonisch krijgen we ze niet te pakken, maar met wat hulp van VNF kunnen we ze net bij het invaren van een sluis verrassen…

Maandag 18Telefoontje van kantoor, of we al wat meer weten over die constructiereis, want we kunnen ook naar Helmond. Helaas blijkt de klant nog geen besluit genomen te hebben, en aangezien de baas op vakantie is, kan dat nog wel even duren. 'Ik zou er maar geen andere reis voor laten lopen', adviseert de Franse bevrachter dan ook. Als we weer naar kantoor bellen, blijkt die Helmond echter al weg. Na de burenkoffie verder met een artikel over waterplantenoverlast in het canal d'Heuilley, waar ik nou al anderhalve week mee bezig ben. En net als ik op 'send' gedrukt hebt, komt er natuurlijk toch nog een reactie van VNF binnen… Ondertussen wordt ook steeds duidelijker, dat er bij het hellend vlak van Arviller meer aan de hand is dan een gebroken as, en dat het maar de vraag is of het ooit nog open gaat. Daar word je niet blij van…

Dinsdag 19Bijna alle buren aan de reis naar Brabantse bestemmingen, en ook voor ons komt er een Noyon – Veghel in beeld. Voor we gaan lossen fiets ik dus nog maar even het veld in, om twee grote stenen voor in de tuin op te halen die ik daar gisteren heb zien liggen toen ik Kia uitliet. En in de supermarkt neem ik nog maar een kartonnetje wijn mee, aangezien we met mijn verjaardag nog wel eens in 'de buurt' zouden kunnen liggen. Maar als ik terug aan boord kom, blijken we in Berry au Bac voor Antwerpen te gaan laden: de restpartij van Noyon is te groot voor ons cubage en verder was er nergens zicht op. Wat een flutreis, vergeleken met de rest: anderhalve dag om er heen te varen en anderhalve dag terug (wat niet in extra vracht vertaald wordt) maandag pas laden, en dan lig je in België meestal ook nog eens je volledige lostijd uit. Daar word je ook niet blij van…

Woensdag 20Hadden we ons net een beetje met ons lot verzoend ('Zaterdag eindelijk in Berry eens naar de Emmaüs, zondag erop in Antwerpen naar de markt') blijkt er vandaag plots een grote partij van Clairoix (op een steenworp afstand van Ribecourt) naar Utrecht en Veghel te zijn $^&! Je hebt van die reizen… De buren bieden een bakje troost – mét taart - en 's middags een lekkere boswandeling.

Donderdag 21Als de buurtjes rondgegaan zijn, vertrekken wij ook maar eens - de andere kant op. Prachtig weer om de Aisne te doen. We hadden erop gerekend 's avonds tot aan de dubbelsluis van Celles te komen, maar het is zo rustig, dat we die ook nog doen. Bij de volgende moeten we hoe dan ook stoppen om ballast bij te zetten.

Vrijdag 22Bijtijds in Berry, waar we onder toeziend oog van vier collega's achteruit het sluisje in mogen prikken. Gaat prima: vooruit komen we er wel eens slechter voor ;-) Misschien dankzij Notre Dame des Ecluses… jawel, na jaren afwezigheid staat er weer een Mariabeeldje onder de brug.

Zaterdag 23Daar hoef ik bij de Emmaüs dus niet meer naar te zoeken. Hoewel ze er van alles en nog wat hebben, van afgrijselijke souvenirs tot fraaie buffetkasten, kom ik na twee uur rondsnuffelen weer met lege handen aan boord. 's Middags krijgen we de auto van de buren. 'Carte blanche', dus rijden we richting Reims, naar een giga-bouwmarkt en hypermarché. Op de terugweg nog even langs de leuke brocante die niet zover van de Port Colbert zit. $^&!, zàt…

Zondag 24Het lijkt wel een Hollandse kolonie hier: er liggen maar liefst 11 Nederlandse spitsen om te laden of te lossen. En dan komen er in de loop van de dag ook nog een paar 'bekende Nederlanders' langs die op weg zijn naar Reims. Maar voor gezelligheid heb ik vandaag geen tijd: alle kale plekjes in het ruim die ik vrijdagmiddag in de owatrol gezet heb moeten nog even met primer bedekt worden. Aan laag drie, gewone verf, kom ik zoals gewoonlijk niet meer toe. Maar ach, in Antwerpen krijgen we vast weer nieuwe plekjes… ;-) Als we 's avonds een stukje met Kia over het jaagpad wandelen duikt een van de buren die hier altijd lossen door een poortje in de heg en komt even later weer tevoorschijn met een grote zelfgekweekte courgette voor ons: warempel, een echte kolonist!

Maandag 25Bah, laden met regen. Dus steeds paar luikjes open, paar luikjes dicht. Als het even droog is leggen we er vast wat meer open, want de laadpijp loopt best hard. En dan komt er opeens geen gerst meer. Maar wel een bui, dus alles maar weer dicht. Als Thijs bij de silobaas informeert wat er aan de hand is, blijkt er 'un petit souci'. Oei, dat is Frans voor 'een groot probleem'. Inderdaad, de lading is niet in orde. Volgens de controleur zit er net iets meer schimmel in de korrels dan toegestaan is. Dat geldt volgens hem trouwens voor de hele oogst van dit jaar uit deze streek, niet alleen voor de (brouw)gerst, maar ook de tarwe en koolzaad zijn niet 'oké', vanwege de natte zomer. Vervolgens mogen we wel verder laden, maar niet vertrekken: eerst moet er een monster opgestuurd worden naar het lab. Ha, misschien worden we wel naar een Nederlands veevoerbedrijf gestuurd…

Dinsdag 26Op het Vaart!Forum lezen we dat je een bekeuring kunt krijgen als het adres op je Rijnvaartverklaring niet klopt. Oeps, die van ons dateert uit 1989… en sindsdien zijn we drie keer van postadres veranderd. Gelukkig meldt ook iemand waar je je verklaring kunt laten wijzigen: bij het KIWA ?!? Daar hebben we allebei nog nooit van gehoord. Tjonge, lastiger kunnen ze het toch niet maken: SAB, CBR, NBKB, Kadaster, KIWA,… en dan ben ik vast nog een wel paar scheepvaartpapiereninstanties vergeten. Gelukkig blijkt dit allemaal digitaal te kunnen, zodat we er in Nederland niet meer achteraan hoeven. Om drie uur krijgen we te horen dat we gewoon naar Antwerpen mogen vertrekken. De buren, die vanmorgen geladen hebben, moeten echter ook weer op de laboratoriumuitslag blijven wachten.

Woensdag 27Als we bij de tunnel van Braye-en-Laonnois komen zit de deur dicht, zijn alle lichten uit en is de controlepost verlaten. Gloeiende, gloeiende, we zullen toch geen stremming gemist hebben? En er is verdorie net nog een VNFfer vriendelijk zwaaiend langs komen rijden! Terwijl we naarstig op zoek gaan naar een telefoonnummer (gelukkig kun je hier tegenwoordig bellen zonder eerst de berg op te moeten lopen….) komt er een wit autootje aan gescheurd waar twee mannen met een gereedschapskist uit springen. Even later schuift de tunneldeur omhoog en floepen de lampen aan… pfft, gelukkig niet achteruit terug naar de splitsing. Als we de tunnel invaren bieden de heren ook nog hun excuses aan. Hoe noem je een stroomstoring bij een tunnel? Een blackout ;-)

Donderdag 28Hoewel we meer zin hadden om over het canal de Saint-Quentin te gaan, zijn we aan Abbecourt toch maar linksaf geslagen. Om, met ons geluk deze ronde, niet ook nog zondag voor een Vlaamse sluis te struikelen. Iedereen die we tegen komen heeft het canal du Nord in recordtijd gevaren omdat het zo rustig is. Maar toen wij gisteravond voor Sempigny vastmaakten, kwamen er natuurlijk net twee pousseurs beneden Pont l'Eveque aan. Zucht. Als klapper op de vuurpijl zijn onze voorburen uit Ribecourt niet alleen al aan het lossen in Veghel, maar ook al weer aan de reis naar Ribecourt. 't Kan verkeren…

Vrijdag 29Al met al loopt het canal du Nord toch nog redelijk, en komen we vandaag nog tot Doornik. Normaal gesproken waren we tot Kain gekomen, maar vanwege personeelsgebrek wordt er vroeger gestopt. Zoals de collega's ook al zeggen: blijkbaar zijn er geen werklozen in Wallonië…

Zaterdag 30Aan Kaïn zijn we daardoor ook nog eens derde schutting. En de eerste schutting is een 110 meter, waar we de rest van de dag elke sluis op blijven hikken. Normaal gesproken hadden we Antwerpen nog wel gehaald, nu wordt het Dendermonde. Om daar lange touwen uit te kunnen zetten vanwege het tij, en 's nachts toch een beetje tegen het ponton aan te blijven liggen, brachten we daar voorheen altijd twee touwen naar de wal. Voorop is dat nu ook geen probleem, maar achter lukt 't niet meer omdat er inmiddels een wild wilgenbos tussen de loopbrug en de paal staat. Het touw met de stroom mee laten drijven en vanaf de wal oppikken gaat ook niet. Gelukkig blijkt het touw net lang genoeg om het vanaf de volgende loopbrug op te kunnen vissen. Maar ook van die kant stuiten we weer op een wilgenbosje, waardoor we met de strop niet bij de paal kunnen komen. Na een uur prutsen zijn we het beu, en zet Thijs maar een touw rond de ketting waar het drijvende steigertje aan vast ligt om het achterschip bij te houden. En begin ik maar eens aan een mail naar Koninklijke Schuttevaer.[Noot van de Redactie: WenZ heeft inmiddels toegezegd dat de wilgen zsm gesnoeid worden ;-]

Zondag 31Omdat we geen zin hebben om te 'vechten' voor een plekje in het Kattendijkdok, duiken we maar het Asiadok in. Officieel moet je je daarvoor ook op allerlei marifoonkanalen (aan)melden, maar we hebben inmiddels geen flauw idee meer welke dat zijn en hoe we de betreffende diensten moeten aanroepen, dus moeten ze maar op de AIS kijken vinden we – die is hier tenslotte niet voor niets verplicht gesteld. En met havengeld en doorvaartrechten maakt Antwerpen er ook al een potje van: hebben we ons met veel moeite geregistreerd voor elektronische facturatie, omdat anders het minimumbedrag per factuur €15 is, terwijl een lege spits €1,20 doorvaartrecht moet betalen, blijkt die €1,20 alsnog met €2,80 verhoogd te worden om op een minimum van €4 te komen. Maar als je diezelfde maand dan nog een keer door Antwerpen vaart, wordt die € 2,80 verhoging mooi niet meer van het totale factuurbedrag afgetrokken. Om het nog leuker te maken, willen ze nu ook nog dat je om het half jaar een nieuw wachtwoord aanmaakt, alsof we al geen tientallen wachtwoorden bij te houden hebben. Gelukkig heeft Antwerpen ook z'n goede kanten: 's avonds neemt de visite ons mee naar Het Elfde Gebod om ons omringd door heiligenbeelden echt Belgisch bier te laten proeven, en dan mmmmosselen!

 Juli
2014
  
 September
2014
print-versie