LOGBOEK JULI 2005

 Juni
2005
 
Augustus
2005
Vrijdag 1Surprise bij sluis Dom-le-Menil: onze ballenwerper, die hier bijna twee maanden geleden in het gras is blijven liggen, hangt nog aan het hek. Dank aan alle eerlijke mensen!

Reactie van
De opstapper
Daar kom ik dus weer goedkoop vanaf... ;-)

groetjes

Zaterdag 2Nu het wat drukker is liggen we iedere dag toch wel minstens twee keer voor een kapotte automaat te wachten. Vaak staat de sluis nog aan de bovenkant open: blijkbaar worden (kleine, snel...) uitvarende jachten niet altijd goed gedetecteerd. Omdat het soms wel een half uur duurt voor de depanneur arriveert, varen we na gebeld te hebben maar vast voorzichtig naar de sluis, zodat Thijs via de deur op de wal kan klimmen. Vijf seconden een hand voor de lichtcel houden is al voldoende om de bovendeuren dicht te laten gaan, waarna de sluis afschut voor ons. Ook moeten we weer twee keer een drempel schoonspoelen met de schroef, omdat de benedendeur niet dicht wil. Een keertje met, en een keer zonder resultaat. Nu we geen voorbuurman met zwierbomen meer hebben om langszij te gaan, maken we 's avonds ook maar met de kop in de sluismassa vast, je moet toch wat als niet tegen de wal komt...

Zondag 3Het is hoogseizoen, dus in de handsector deze ronde geen meerijdende sluiswachters, maar 'postes fixes'. Veel sluizen worden bemand door vakantiekrachten. Omdat het zondag en mooi weer is hebben de meesten gezelschap van ouders, kinderen, broers, zussen, vriendjes, vriendinnen. Op bijna alle sluizen staan tafels, stoelen, koelboxen en barbecues uitgestald, ja ja, ce n'est pas rien d'être éclusier...
Aan Verdun worden de sluizen echt van spitsenmaat en gaan we met staaldraad schutten. Aan Verdun varen we ook alle jachten voorbij die we sinds Givet voorbij hebben gelaten. Nu het zo druk is houden we ons maar aan de stelregel die veel collega's hanteren: 'We stoppen één keer om je te laten passeren, maar als je dan ergens blijft liggen en er de volgende dag weer achter zit heb je pech!'

Maandag 4Nat en koud. In de namiddag treffen we echter een paar rood aangelopen, hevig zwetende sluiswachters: de elektriciteit is uitgevallen, zodat ze twee automaten met de hand moeten draaien. Als Thijs na verloop van tijd zegt: 'Hoe kan die lamp nu branden, als er geen stroom is?' zakken ze dan ook zowat op hun knieën van dankbaarheid.

Dinsdag 5Bij Toul hangen twee stoere knullen over de brugleuning. Als de benedendeur opengaat zie ik iets omlaag vallen: ja, hoor, eentje is z'n schoen kwijt. Thijs kan hem nog net bergen, voor hij de wijde wereld indrijft. De jongens pakken de schoen dankbaar aan en gaan er dan als hazen vandoor: wat een afgang!
De sluiswachter van Moezelsluis Toul weet te vertellen dat er sinds onze achterbuurman geen vrachtschip meer aan Givet gepasseerd is, en dat er aan Corre ook nog geen de Branche Sud binnen gekomen is, triest...

Woensdag 6Vijfhonderd meter voor de sluis verschijnen er twee jachten achter ons. Hier laten we ze natuurlijk niet meer voorbij, dan liggen we twintig minuten te wachten... Een blik op de kaart leert dat het volgende pand maar een kilometer lang is, maar het daarop volgende drie kilometer. Dus als ze ons halverwege dat pand passeren zijn ze al opgeschut voor wij bij de volgende sluis zijn. Wanneer we in de sluis, die het één kilometer lange pandje van het drie kilometer-pand scheidt, opschutten liggen ze alweer beneden de sluis te wachten. Als ze nou de sluiswachter even hielpen de sluis om te zetten, zouden ze zó weer achter ons zitten. Maar nee hoor, ze blijven gewoon in het midden liggen drijven. De sluiswachter haast zich niet voor jachten, en in het lange pand zien we ze niet eens. Een paar sluizen verder zitten ze er weer achter, vast en zeker boos op die rotschipper die hen niet voorbij wil laten ...

Reactie van
ico jongerden
steeds weer een prachtig boek..

groet

ico
almelo

Reactie van
Ingrid Veldman
Op vakantie hebben ze toch geen haast zeker?

Reactie van
Picaro
Bedankt voor de aanmoediging!

Reactie van
Picaro
Wij zeggen ook altijd: als je ngeduldig bent moet je niet naar Frankrijk gaan...

Donderdag 7We brengen de nacht door op de waterscheiding: vanaf nu gaan we alsmaar omlaag tot de Middellandse Zee. Omdat we vrij laat vast liggen leven we tot tien uur in zalige onwetendheid van wat er in de rest van de wereld is gebeurd...

Vrijdag 8Gisteren 28 sluizen en 32 kilometer, vandaag 34 sluizen en 28 kilometer. Het langste pand vandaag was 1,6 kilometer. Een Nederlandse toerist, die op een handsluis toe zit te kijken, zegt: 'Wat een prachtig gezicht, zoals jullie een sluis passeren, dat heb je zeker vaker gedaan!' Ja, het is in feite net een goed geoliede machine. Zo gauw de stuurhut tussen de deuren zit zet ik de roeren al dwars en stap op de wal om een deur dicht te draaien. Voor de deuren dicht zijn heeft Thijs al vastgemaakt en de verlaat een stukje open gedraaid. Dus voor ik (al ballenwerpend) voorop ben zijn we al aan het zakken. Als het water niet meer zakt zet ik het touw dat naar achteren staat vast, en maak, terwijl Thijs en de sluiswachter de deuren open draaien, de steek van het touw dat naar voren staat los, zodat er wat ruimte op komt. Terwijl ik naar achteren loop om de schroef in z'n werk te zetten, gooit Thijs dat touw omlaag, en als we wat naar voren geschoven zijn, zodat er wat ruimte op dat touw gekomen is en er geen risico meer is dat de we door een bassineetje tegen de drempel gedrukt worden, gooit de sluiswachter het andere touw aan boord.
Bij de automaten hier hapert de machine nogal eens: als we helemaal in de sluis zitten slenter ik naar voren. Ik wacht tot de blauwe lamp gaat branden en trek dan aan de blauwe stang. Als ik een keer of drie met de bal gegooid heb gaan de verlaten, en vervolgens de deuren dicht (niet altijd...) Als we de bal weer terug gevonden hebben gaan de verlaten aan de benedenkant stukje bij beetje omhoog. Als je al een paar minuten tussen de deuren door hebt kunnen kijken gaan ze toch nog open (of toch maar niet... maar daar zijn trucjes voor ;-). Dan mag Thijs beide touwen van beneden uit losgooien. Nog een paar jaar, dan is deze hele route automatisch, hoi!

Reactie van
Ingrid Veldman
Werkzaam al die sluizen! Geen tijd om te koken of zoiets.

Reactie van
Picaro
Je krijgt hier ook geen tijd om het op te eten ;-) Dit zijn overigens wel de twee dagen met de grootste 'sluisdichtheid' van deze route.

Zaterdag 9Het heeft drie dagen gemiezerd tot gegoten, dus van de drie dingen die we het meest gevreesd hebben, hitte, huurjachten en watergebrek, hebben we in de Vogezen in ieder geval weinig last gehad. Rond de middag komen we op de Saône en meteen wordt het mooi weer. 'Jullie hebben de zon meegebracht!' horen we van verschillende sluiswachters. De panden zijn nu ook weer lang genoeg om wat te werken. Om de generator niet alleen voor de luchthamer te laten draaien zet ik intussen maar een kip in de oven. Volgens onze berekeningen moeten we net om zeven uur voor sluis Conflandey struikelen. Om vijf over zeven draai ik aan de slang... en de sluis gaat nog open. #$%! automaten, als je de volgende sluis nog wil halen, omdat je in dit pand niet vast kunt maken, houden ze het om kwart voor zeven voor gezien, en als je kip klaar is moet je door! Het is goed, we maken wel beneden de sluis vast, komt morgenvroeg ook beter uit voor de bakker...

Zondag 10Weer prachtig weer, maar ik zal toch ook weer eens een dagje achter de computer moeten zitten. Ik zit er niet alleen. Sinds gistermiddag ziet het binnen zwart van de vliegen. We beginnen ons al af te vragen of er misschien ergens een vergeten stuk groente in verregaande staat van ontbinding ligt, maar niks te vinden. Dus vraagt Thijs het maar eens aan een sluiswachter. Gelukkig, het ligt niet aan ons, iedereen heeft er last van. Een andere sluiswachter spreekt ons nog aan over de site. We krijgen een kaartje met die van haar zoon: www.saone.org. Het wordt nu ook druk met huurjachten. De leukste vandaag? Eens even denken, ja, die mensen die toen wij langs dreven dachten dat ze hun bootje wel tegen de kant konden houden door zich met hun handen aan het gras vast te houden!

Maandag 11We hadden gedacht vrijdag misschien nog te kunnen lossen, maar als we naar de ontvanger bellen horen we dat dat een 'overbruggingsdag' tussen Quatorze Juillet en het weekend is. We kunnen nu doorsperen naar Arles en daar drie dagen tegen een hoge kademuur gaan liggen bakken om een ligdag te krijgen, of lekker langzaamaan gaan doen. Dus maken we 's avonds bijtijds vast beneden sluis Seurre, om op ons gemak de watertank bij te vullen en in het dorp een kebabje halen. Daarna bij kennissen, die we vanuit het dorp langs zagen schuiven, op de koffie.

Dinsdag 12Het eind van de den komt in zicht, nog een paar meter... We stoppen weer vroeg, in Macon. Ze hebben nieuwe palen geslagen in de stad, grr, net veertig meter uit elkaar. Zal dat nu kortzichtigheid zijn, of opzet om woonschepen te weren? Daar zijn wij dan weer mooi het slachtoffer van, wat een geklungel zo. Als we vastliggen vlug richting 'rommelwinkel', jawel, hij is er nog, en ernaast blijkt tegenwoordig bovendien een geweldige brocante te zitten. Nu we de fietsen toch al op de wal gesjouwd hebben maken we na het eten nog een rondje over het eiland met Kia.

Woensdag 13De hele reis spreek je zowat geen mens en dan vaar je opeens met zes Nederlandse spitsen op een rij de Saône af! Dus ik ben uitgehamerd vandaag, anders is Thijs zo uitgepraat op de marifoon... In tegenstelling tot de anderen stoppen wij al in Lyon, om een boek op te halen: 'Voyageurs aux longs jours'. Een fotoboek uit 1982 met een bijna legendarische status in de spitsenvaart. Vroeger hoopte je zo'n boek ooit nog eens op een rommelmarkt of in een tweedehands boekwinkeltje tegen het lijf te lopen, tegenwoordig zoek je het gewoon op internet.

Donderdag 14We blijven maar in Lyon, het is tenslotte een feestdag. En we liggen eerste rang voor het vuurwerk bij de Fourvière. We vullen de dag met vervelende klusjes als olieverversen en de boekhouding.

Vrijdag 1533 graden binnen. In de stuurhut is het goed uit te houden, we krijgen flink de wind van voren, hier achter de computer wat minder!

Reactie van
Ingrid Veldman
De temperatuur is af te lezen aan de lengte van het logboek ;-)

Reactie van
douglas
En dan heb je ook nog eens vloerverwarming, die je dus niet kan afzetten.

Zaterdag 16Bij Saint-Etienne scheren opeens vijf blusvliegtuigen op een rij langs ons heen, schampen de rivier, en verdwijnen weer met hun vrachtje achter de bergen. Een machtig gezicht. We liggen 's avonds niet al te vroeg vast: we willen de kasteelruïne bij Roquemaure wel eens van dichtbij bekijken. Helaas, privé-terrein. Je zult toch maar zo'n rots met ruïne in je achtertuin hebben. In het grote huis met de oleanders is ook nog eens een feest aan de gang... hier wonen mensen als in een slecht boek! Maar ach, wij hebben vanavond een fraai houten terras-aan-het-water, met aan de rechterkant uitzicht op een schip bij ondergaande zon, en aan de linkerkant op, jawel, een heuse ruïne. Het ruikt naar tijm en lavendel, de cicaden zingen... Helaas is het genoegen van korte duur, als het zonnetje verdwenen is worden we aangevallen door hordes uitgehongerde muggen. Binnen gaan zitten brengt ook al geen soelaas, dan maar naar bed met de deur dicht en de ventilator op volle kracht...

Zondag 17We zien op www.inforhone.fr dat de buren nog ver achter ons zitten, dus we kunnen uitslapen. 'Tracking & tracing' heeft toch ook zo z'n voordelen... zeker als de collega's nog niet weten dat big brother is watching ;-) In de namiddag arriveren we in Arles. We maken afvarend vast zodat we nog wat frisse lucht binnen krijgen, stroom staat er nauwelijks. Op de radio wordt over veertig graden in het Rhônedal gesproken, maar zo erg is het op het water gelukkig toch nog niet. Maar omdat het aan boord ook niet echt aangenaam vertoeven is gaan we met de roeiboot naar de overkant, om te zwemmen en met Kia een rondje over de grindplaat te lopen. In de vijftien jaar dat ik nu meevaar is dit de derde keer dat we de boot gebruiken, de twee andere keren waren om de hond uit te laten in het Gat van de Visschen. De keren dat we het ding vervloekt hebben, omdat hij in ons uitzicht stond of omdat we ons een breuk tilden om dat zware kreng in het ruim te krijgen vanwege lage bruggen, zijn daarentegen niet te tellen. Ja, veiligheid boven alles...

Maandag 18We worden niet gelost vandaag. Officieel omdat de kraan kapot is, maar in werkelijkheid natuurlijk omdat er eerst een coaster gelost moet worden. Dan maar een dagje klussen, mail wegwerken, vooronder een beetje opruimen en horretjes maken, want behalve muggen zitten hier ook enge wespachtigen, met steltpoten en een lang, dun middenlijf. We hebben nu ook een 'foto van de week' op deze pagina, was nog een suggestie van de opstapper. Onszelf kennende zal het af en toe wel een 'foto van de maand' worden!

Dinsdag 19Het lossen lijkt iets minder ruig te gaan dan vorige keer, maar misschien komt dat doordat we nu bij de buren aan boord koffie staan te drinken... Naarmate het schip verder omhoog komt gaat het steeds harder stinken: na drie weken onder water gezeten te hebben is de huid bedekt met een dikke laag modder en alg. Tegen de tijd dat we in de stad liggen hoeft schoonspuiten echter al niet meer: dan zit het vastgebakken. Als we schoon schip gemaakt hebben (zeg maar: lekker met water gespeeld hebben...) halen we samen met de buren pizza's die we bij de buren op het 'terras' opeten. Bij zonsondergang moeten we ons zoals iedere avond weer naar binnen haasten: dan komen de muggen op ons souperen.

Woensdag 20Als we hier vanavond nog liggen hebben we een bekeuring aan onze broek, krijgen we van een VNF'er te horen. Het komt er op neer dat we niet aan de muur mogen vastmaken omdat die op instorten staat. En waar kunnen we dan wel liggen in Arles? Tja, dat weet hij ook niet, maar hier in ieder geval niet. Het is weer fraai, een ponton voor de pleziervaart, een kade met palen voor de passagiersvaart maar niets voor de bedrijfsvaart. En dat in een stad met een binnenvaarthistorie die teruggaat tot vóór de Romeinen! Zolang niet zeker weten waar we heen moeten hebben we, zeker met deze gasolieprijzen, echter weinig zin om te gaan varen, vijftig procent kans dat we de verkeerde kant op gaan... Dus besluiten we maar een Sète-Gargenville aan te nemen. Vervelende lading en slecht betaald, maar leeg terug is met deze temperaturen ook geen optie. En een paar weken blijven liggen zien we om dezelfde reden ook niet zitten: je doet toch niks met die warmte. In afwachting van de bevestiging gaan we met z'n vieren naar het Museon Arlaten, een leuk museum over de cultuur van de Provence, opgericht door Frédéric Mistral himself. Na de middag is de kogel door de kerk: op naar Saint-Gilles.

Donderdag 21De buren zijn nog nooit naar Sète geweest, dus voor hen is het varen door de Camargue, met z'n witte paarden, langhoornige koeien, bonte bijeneters, pootjebadende flamingo's, kleine zilverreigers, en natuurlijk het kanaal dat hier en daar uit twee dijkjes door de étangs bestaat, een hele belevenis. We maken vroeg vast aan Palavas en fietsen dan naar Maguelone, een versterkte abdij, omgeven door oude bomen en wijngaarden, op een schiereiland in de zoutmeren. De naam alleen al roept bij mij associaties op met Tempeliers, geheimen en schatten, maar helaas, op een zonnige namiddag zijn er weinig mysteries te bespeuren. Daarna gaan we naar het strand, waar alles kan. Op de terugweg eten we heerlijk op een terrasje: dit lijkt verdacht veel op vakantie...

Vrijdag 22Als we uitgeslapen zijn varen we weer verder richting Sète. Het laatste gedeelte is ook nieuw voor ons: vroeger moest je ofwel een stukje over de Middellandse Zee, ofwel via het kanaal en het Etang de Thau, tegenwoordig vaar je achter een zeedijk langs naar de haven. Het is hier echte zeehaven, dus iedere beweging moet je bij de Capitainerie melden, maar ze zijn, zoals iedereen hier, erg vriendelijk. De bruggen draaien zelfs een kwartier eerder voor ons, blijkbaar worden spitsen hier nog gewaardeerd. Een telefoontje naar het thuisfront leert dat het hier ruim tweemaal zo warm is als in Nederland! Als we samen met de buren de stad uitgebreid verkend hebben gaan we de lokale specialiteiten eens proberen: tielle, vissoep, gevulde mosselen, inktvis in tomatensaus...

Reactie van
Sebastien
Hallo,

Ik ben Sebastien van de spits "Sebastien" Debruyne van Veurne Belgie.
Ben nu niet meer voltijds aanboord hoop dat jullie ginder het echt naar jullie zin hebben.
Wij zelf zijn nog niet zo ver geraakt tot Valence helaas maar vond dit wel geestig om in de zomervakantie eens zo ver te varen.
Vriendelijke groetjes van de Familie Debruyne,
Aimé & Sebastien.

Zaterdag 23Palmen pal naast het schip, helder turquoise water, zeeëgels, krabben, reusachtige zeeslakken, vliegenvlugge vissen en af en toe een indrukwekkende kwal met een paars randje langszij: in Sète liggen is altijd weer een bijzondere ervaring. 's Avonds fietsen we met Kia een rondje om de stad, heen langs de kust en terug langs het Etang de Thau. Hoewel we er een van onze vervelendste vaarervaringen meegemaakt hebben, blijft het stukje kanaal tussen het meer en het havenbassin een van de schilderachtigste plekjes van Sète, zeker met zonsondergang.

Zondag 24Zondag 24 juli

's Morgens bezoeken we de rommelmarkt in Sète, 's middags de sluizentrap en het 'hellend vlak' van Béziers. Het is er een drukte van jewelste. De buurman probeert de sluiswachter een parasol met VNF-logo af te troggelen, maar dat is even zinloos als een huurjachtje uitleggen dat je met één touw naar voren en één naar achteren wat beter blijft liggen, dan wanneer ze allebei dezelfde kant op staan... 's Avonds doen we ons op een terrasje weer tegoed aan allerlei 'Sétoise' lekkernijen.

Maandag 25's Morgens de olieboer, 's middags de supermarkt: soms krijg je de indruk dat vakantie vieren minder kost dan varen ;-) Als we 's avonds bij de buren op de luiken onder de nieuwe (gekochte) parasol van gegrilde sardines zitten te smullen vraagt een voorbijgangster of we dit schip gehuurd hebben. De parasol gaat meteen weer terug de doos in: voor huurjacht aangezien worden terwijl je hier 'aan het werk' bent, tss...

Dinsdag 26'Plus jamais' heeft een collega op de laadsteiger geschreven. Als de eerste vrachtauto zijn lading over het schip uitstort weten we waarom: het heet bauxiet, maar het lijkt meer oker. Bovendien moet het schip in die rode stofwolk steeds afgedraaid worden, om de lading een beetje in het midden te krijgen. Als ik bij de één na laatste wagen te laat ben met bijdraaien liggen we vreselijk schuin. Gelukkig zit er steeds een half uur tussen twee vrachtauto's, helpt de buurman mee scheppen, en komt het schip met de laatste auto weer keurig recht. En daar liggen we dan, twee knalrode schepen. Afspuiten is er niet bij, want het water is hier bremzout. Met de bezem en de luchtslang krijgen we wat los stof weg, maar waar het nat geworden is, van de dauw en de touwen, is het een afgrijselijke troep. Omdat de dochter van de buren intussen gearriveerd is varen we maar terug naar de stad, voor een afscheidspizza, -wandeling en -ijsje. Gelukkig is ons plekje naast het waterputje van de plantsoenendienst nog vrij...

Woensdag 27De nieuwe horretjes moeten vandaag écht af: in Sète hebben we geen mug gehoord of gezien maar aan Saint-Gilles, weer op zoet water, is dat wel even anders. We maken vroeg vast en dan is het soppen geblazen. Na het eten fietsen we, dik in de muggenolie, nog een rondje door de rijstvelden. Je zou er kunnen verdwalen, zoveel veldweggetjes hier.

Donderdag 28Ik ben nòg een hele ochtend aan het boenen: die rode rommel is hier en daar gewoon in de witte verf getrokken. We draaien op 'spaarstand' (anders houdt de buurman ons niet bij) en lopen toch nog met een kleine 9 km/h de Rhône op: er is werkelijk geen water. Maar we zijn hier ook wel eens in januari opgekomen, waarbij we volaan draaiend echt naar de wal moesten kijken om te zien of we nog wel vooruit gingen... De buren zijn 'op vakantie', dus liggen we weer vroeg vast, aan Saint-Etienne-des-Sorts, een lief wijndorpje. Vandaag voert onze avondwandeling dus door de wijngaarden. We liggen ook nog eens voor de bakker, wat wil een mens nog meer...

Vrijdag 29Op de Rhône is het echt veel warmer dan in Sète. Natuurlijk draagt de motor daar ook een graadje aan bij. Op de kamervloer kun je een ei bakken, een blik erwtjes dat net onder het roefdek in de kast heeft gestaan kan bijna zo op tafel, en ook al zet je de kraan op koud, het water dat eruit komt is warm: de hitte zit nu overal. Na de binnenboel vlucht ik dan ook met een boekje naar buiten: het logboek en de mail moeten nog maar een dagje geduld hebben... Onder een dreigende hemel maken we, nu eens niet zo vroeg, vast aan Bourg-lès-Valence.

Zaterdag 30Het onweer heeft niet doorgezet maar wel hebben we, voor het eerst in weken, een paar druppels regen gehad. Grom, aan het schip te zien zat daar meer zand dan water in... Het waait te hard om te lakken, dan maar plekjes bijwerken op de buitenkant van de stuurhut, en wat lijstjes van de binnenkant kaalschuren en in de 'D1' zetten. In Lyon halen we een kebabje, wat we weer op het buurterras opeten. We vluchten al vroeg naar binnen: brrr, maar 25 graden...

Zondag 31Met de buurdames gaan we naar de 'Puces' zoals dat hoort: op de fiets. Eerst slingerend door de straatjes van de nog uitslapende stad en dan langs een o zo blauwe Rhône. Deze keer geven we wat meer dan 1 euro uit, aan een heel pak oude ansichtkaarten. De verkoper is zeer in de binnenvaart geïnteresseerd, maar helaas niet in Internet. Vervolgens dwalen we over een nogal 'zwarte' en zeer drukke markt, waar we kilo's fruit kopen. Aan het begin van de middag zijn we weer aan boord en varen nog even naar Villefranche.

Reactie van
bert van der tang
benieuwd naar het vervolg vanaf 31 juli jl.....

Reactie van
Ingrid Veldman
Het is daar erg warm denk ik. ;-)

 Juni
2005
  
 Augustus
2005
print-versie